NG rozdział 26

„Przeczuwam go za pasmem gór

I tam gdzie wodospadów huk

Lecz ciągle słyszę ten rozsądku sygnał

Solidny mąż co trwały dom

Wznieść dla mnie będzie mógł

Nie troszcząc się, że dziś go z serca wygnał

Ten za łukiem rzeki świat

Ten za łukiem rzeki inny świat"

*

Shan Uchiha otworzył oczy i spojrzał na sufit w salonie państwa Uzumakich, czując na sobie przyjemny ciężar. Przeniósł spojrzenie w dół, na leżącą na nim Mei i uśmiechnął się do siebie. Wyciągnął rękę i odgarnął jej włosy z czoła, spoglądając na jej spokojną twarz, na którą padały promienie porannego słońca, wdzierające się do środka przez jedno z okien. Mei była o wiele ładniejsza, kiedy spała, głównie dlatego, że milczała.

Dziewczyna momentalnie uniosła głowę i spojrzała na niego oczami zimnymi niczym lód.

- Kto – wycedziła – niby jest ładniejszy, kiedy śpi?

Rozejrzał się spanikowany, ale przecież nie było tu nikogo i nikt nie mógł go uratować.

- Eeee... wiesz, normalni ludzie nie czytają innym w myślach, więc nie zmuszaj mnie, bym przepraszał cię za myślenie... - wymamrotał, przełykając ślinę. Mei prychnęła.

- Dzięki za utwierdzenie mnie w przekonaniu, iż jestem nienormalna – powiedziała obrażona, po czym zsunęła się z niego i usiadła. Zmarszczył nos, podpierając się na łokciach.

- Coś się stało? – zapytał.

- Mintao się wczoraj dowiedział, że faktycznie jesteśmy nienormalni – wymamrotała, skubiąc palcami skraj koca. Shan zaśmiał się.

- Wcale się nie dziwię, każdy kto zna twojego brata wie, że jest on nienormalny – powiedział wesoło. Mei zaśmiała się głośno.

- Mintao dziękuje ci za uroczy komplement – przekazała mu, a Shan wyciągnął rękę i potargał jej jeszcze bardziej i tak już roztrzepaną grzywkę.

- Powiedz mu, że nie ma za co, zawsze jestem do usług. – Shan pochylił głowę, jakby się kłaniał, a Mei jedynie znów prychnęła, niczym rozjuszona kotka.

- Nie powinieneś się spieszyć do pracy? – zapytała zjadliwie.

- Powinienem – odparł z uśmiechem. I tak się spóźniał, Shikamaru-sensei i Ban zapewne nie spodziewali się po nim niczego innego. Poza tym ten pierwszy również nie zawsze docierał na czas.

- Boże, w czyich rękach mój ojciec zostawił tę wioskę! – westchnęła Mei, wznosząc ręce do nieba. Potem pokręciła głową i wstała. Shan przyglądał jej się z uśmiechem, który nie schodził mu z twarzy. – Chcesz śniadanie?

- Jasne, że chcę! – odparł Uchiha.

Zeszli z kanapy i skierowali się do kuchni. Tam Shan natychmiast zainstalował się przy kuchennym stole państwa Uzumakich, patrząc na Mei z szerokim uśmiechem. Dziewczyna tylko prychnęła, widząc jego zadowolenie, po czym zaczęła krzątać się po kuchni. Niedługo później dostał talerz kanapek z serem i szynką oraz kubek kawy.

- Dzięki – powiedział. – Tu siada twój ojciec? – zapytał, rozwalając się w krześle. Mei skinęła głową.

- Tak.

- Wow, od razu się czuję, jakbym miał władzę – rzekł. – Trochę tak, jakbym siedział w jego fotelu w gabinecie...

- Ten fotel mógłby być twój – zauważyła, krojąc sobie ogórka. Shan prychnął.

- I użerać się z tym wszystkim jak on teraz? Myślisz, że jestem głupi?

- Tak – odparła z uśmiechem. – Tak właśnie myślę.

Shan tylko się uśmiechnął, wgryzając w swoją kanapkę. Mei usiadła przy stole, jedząc kawałki ogórka.

- Praca twojego ojca jest nudna – jęknął Shan, patrząc na nią błagalnie, chcąc ją przekonać do swojego zdania. Nie chciał być Hokage, bo oznaczało to obowiązki, a on nienawidził obowiązków. Chciał się bawić, zaliczać dziewczyny, a nie martwić się o wszystkich mieszkańców wioski.

- Ta, to strasznie nudne, być najsilniejszym shinobi w wiosce...

- Mój ojciec jest najsilniejszy – zauważył uprzejmie. Mei uniosła brwi.

- Może nie dyskutujmy na ten temat. Zważ tylko, że jesteś w domu Hokage i siedzisz na jego krześle... - powiedziała chłodno.

- Ooookeej... - wymamrotał Shan, pochylając się nad kubkiem kawy. Wolał jej nie drażnić, by nie zabrała mu żarcia, był głodny i nie chciało mu się nawiązywać pojedynku o kilka kanapek.

Mei zignorowała jego myśli, choć na jej twarzy zatańczył nikły uśmiech. Shan zjadł wszystkie kanapki, dopił kawę i wstał od stołu.

- Jesteśmy umówieni na pływanie, nie? – zapytał.

- Jasne – odparła Mei. – Wpadnij po mnie później. Raczej nigdzie się nie wybieram.

Mei ziewnęła szeroko.

- I spadaj już, muszę pozmywać i iść do roboty.

- Jasne, jasne. Na razie, mała.

- Tsa... - mruknęła dziewczyna, biorąc do reki jego puste naczynia. Pomachał jej i wyszedł.

Nie miał zamiaru iść od razu do pracy, chciał zahaczyć o dom, wziąć prysznic, przebrać się. Jak to by wyglądało, gdyby znów przyszedł do pracy w tym samym ubraniu? Od razu by wiedzieli, że nie nocował w domu. Zresztą i tak wiedział, że dostanie mu się od Mintao za tę nockę z jego siostrą.

Do dzielnicy Uchiha dotarł w kilka minut. Wszedł do domu, pogwizdując sobie pod nosem, lecz zatrzymał się zaraz za progiem. Dom pachniał tostami i kawą. Mama była w kuchni.

Gdy tam poszedł, zastał Sakurę Uchiha, siedzącą przy stole i czytającą gazetę. Mama była świeżo po prysznicu, miała jeszcze wilgotne włosy. Jadła na szybko uszykowane śniadanie i nie wyglądała już na taką zmęczoną jak wtedy, gdy widział ją ostatni raz.

- Hej – zagadnął.

- Hej – odparła dziwnym tonem. Zmarszczył nos, opierając się o futrynę przy drzwiach.

- Co jest? – zapytał. Dopiero teraz na niego spojrzała.

- Gdzie byłeś przez całą noc? – zapytała.

- U Mei – odparł. Oczy Sakury zwęziły się nieznacznie.

- Shan – syknęła ostro. – To córka Naruto!

- Mamo, no co ty – powiedział, lekko zmieszany. – Mei to tylko przyjaciółka.

- Ja mam nadzieję – odrzekła Sakura, patrząc na niego surowo. – Jakbyś wywinął jakiś numer, to nie wiem, co bym ci zrobiła...

- Czemu ostatnio wszyscy mi grożą? – zastanowił się głośno, a mama uśmiechnęła lekko.

- Może czas zastanowić się nad sobą? – zauważyła, a on parsknął śmiechem.

- Może.

- Właściwie, czy nie powinieneś być w pracy?

- Co masz na myśli? – Zmrużył oczy, patrząc na nią. Lubił rozmowy z mamą, miała dobre poczucie humoru, nie to co ojciec. Ojciec w ogóle nie umiał żartować, choć dziwnym trafem Hokage temu zaprzeczał.

Matka zaśmiała się.

- Idź tam niedługo, dobrze? Nie chcę wysłuchiwać od Shikamaru, jak bardzo sobie wszystko olewasz...

- Nie olewam – powiedział w zamyśleniu. – Ja raczej w umiejętny sposób unikam odpowiedzialności...

- To czas najwyższy przestać. – Matka wstała od stołu. – Nie zapomnij zamknąć domu, ja muszę iść do pracy.

- Będziesz u Sharony?

- Tak.

- Ucałuj ją ode mnie – powiedział. Mama skinęła poważnie głową i wyszła z kuchni, uprzednio spłukując w zlewie naczynia po śniadaniu.

Poszedł pod prysznic, słysząc, jak w swojej i ojca sypialni matka włącza suszarkę. Wykąpał się w kilka minut, a gdy wrócił, mamy już nie było. Przegryzł jeszcze kanapkę, a potem poszedł do pracy.

Idąc główną ulicą Konohy nagle spostrzegł przed sobą pewną drobną osóbkę, dźwigającą dwie wielkie, papierowe torby, wyładowane jedzeniem. Pobiegł ku niej.

- Maya! – zawołał.

Dziewczyna obejrzała się na niego. Jak zwykle ubrana była na biało, w krótkie szorty i koszulkę na ramiączka, na którą narzuciła długi niemalże do kolan, bardzo cienki sweter na guziki, również biały.

- Hej, Shan – powiedziała, uśmiechając się. Połowę jej twarzy skrywała opaska Konohy.

- Idziesz do domu? Daj, poniosę ci te torby!

Przejął od niej zakupy, zaglądając do środka.

- A co to za impreza? – spytał, widząc różne składniki, zarówno do przygotowania obiadu, jak i deseru.

- Sayoko ma wolne i jutro już będzie w Konosze. Chce wpaść do mnie na kilka dni.

- Z drużyną?

- Nie, sama. Wiesz, ja teraz nie mogę opuszczać wioski, żeby się nie narażać, więc... - Wzruszyła ramionami, wsuwając ręce do kieszeni szortów.

- A jak się czujesz? – spytał. Znów wzruszyła ramionami.

- Raczej dobrze – odparła. – Wiesz, nie pamiętam nic z tego, o czym mówiła Asuka. – Imię siostry wypowiedziała, krzywiąc się lekko. – Tak więc jakoś mocno mnie to nie uderzyło. Teraz czuję... zawód. Rozczarowanie. I smutek, że to ją... nas spotkało, że taka się stała...

- Jest mocno świrnięta, to racja – zaśmiał się. – Ale całuje dobrze.

Mayka uśmiechnęła się lekko pobłażliwie. Nagle drgnęła, jakby coś sobie przypomniała.

- A ty... nie w pracy? – zapytała.

- No co z wami, ludzie?! – zawołał. – Tylko praca i praca, co to kogo obchodzi?!

Dziewczyna zmieszała się.

- Już cię wyrzucili? – spytała cicho.

- No dzięki, że we mnie wierzysz! – odparł kąśliwie. – Nikt mnie nie wyrzucił, zobaczyłem ciebie jak szedłem do roboty.

- Ach, czyli pomagasz mi, by się wykręcić od odpowiedzialności – odgadła. – Mistrz Naruto nie będzie zadowolony, gdy sensei Shikamaru zda mu raport z twojego zachowania.

- Twój mistrz to nieźle mnie wrobił – powiedział, patrząc na karykaturę Hokage, którą właśnie mijali. Sam namalował ją na tej ścianie, ktoś tylko domalował Hokage jakieś bazgroły na szacie. – Jakby nie mógł mi odpuścić.

- Hokage ci ufa – powiedziała.

- Taaa, niepotrzebnie...

Doszli do jej bloku i wspięli się do jej mieszkania. Mayka otworzyła drzwi i przeszli do kuchni. Shan postawił torby z zakupami na stole.

- Zaczekaj chwilkę – powiedziała Mayka, szukając czegoś w szafce. Chwilę później podała mu papierową torebkę. Zaintrygowany, zajrzał do środka.

- Jeeej, pączki! – zawołał uradowany.

- To dla ciebie, dla sensei Shikamaru i dla Bana.

- Wow, Mayka, jesteś aniołem! Ucałowałbym cię, ale Mintao by mnie zabił! – powiedział, szczerząc zęby.

- O ile w ogóle przeżyłbyś ten pocałunek – zauważyła poważnie. – Nie żartuj tak, wiesz, że ledwo panuję nad mocą...

- Tylko się śmieję – powiedział, patrząc na nią. – Ale nie mówisz nie...

- Shan...

- No dobra, czaję. Znów dostałem kosza, ale trudno. Pocieszę się pączkami. Będę gruby, ale pączki będą mnie kochać.

Mayka znów się zaśmiała, a on skłonił teatralnie.

- To na razie, Maya – powiedział. – Trzymaj się.

- Pa. Może wpadnij do mnie i do Sayoko, ona lubi z tobą rozmawiać. Będę robić zapiekankę.

- Fajnie! Zobaczę! Dzięki! – zawołał już od drzwi, po czym opuścił jej mieszkanie. Idąc z powrotem spotkał inną znajomą i z nią też chwilę pogadał. Jak się okazało, dziewczyna ta miała dla niego ciekawą propozycję na ten wieczór.

Gdy dotarł do budynku administracyjnego i wszedł do gabinetu Hokage, ku swojemu zaskoczeniu wewnątrz zastał nie tylko sensei Shikamaru i Bana, lecz również sensei Kakshiego i sensei Saia.

Zatrzymał się tuż za progiem.

- O, dzień dobry – rzekł.

- Spóźniłeś się – powiedział sensei Shikamaru. – Zostaniesz dłużej.

- No nie, idziemy z Mei pływać! – jęknął.

- To pójdziecie nieco później – powiedział nieugięty zastępca Hokage.

- Jeny – westchnął Shan, a potem podszedł do kanapy, stojącej w kącie gabinetu i walnął się na nią. Sensei Kakashi obejrzał się na niego.

- Nie rozpaczaj, Shan. Pomyśl, że przynajmniej pracujesz w cieple, wcinając słodycze. – Wskazał papierową torebkę od Mayi, którą Shan położył na stoliku. – A nas czeka misja w być może deszczu, błocie, krwi i pocie.

- Brzmi lepiej niż moja oponka wokół pasa – powiedział naburmuszony Uchiha.

- Dajcie spokój tym głupotom! – zawołał sensei Shikamaru. – Kakashi, masz tu instrukcje – rzekł, podając Hatake jakąś papierową teczkę. – Możecie już odejść.

- A nawiasem – wtrącił się uprzejmie sensei Sai, zwracając się do Shana – widziałem malowidło. Bardzo udany portret – rzekł z uśmiechem, mając na myśli karykaturę Hokage, którą mijał Shan, odprowadzając Maykę.

- A dziękuję, mój mistrzu – rzekł z uśmiechem młody Uchiha. – Planuję następne...

- Które będziesz szorował do ostatniej kropli farby, jeśli faktycznie powstanie – wtrącił się sensei Shikamaru. – To wandalizm...

- To sztuka – zawołali jednocześnie Shan i sensei Sai.

- Jasne. Kakashi, Sai, misja na was czeka. A my bierzemy się do roboty, Uchiha.

- Zaaaabijcie mnie! – zawołał Shan ku niebiosom. Nigdy nie przypuszczał, że znienawidzi swojego Hokage.

*

Nikt z nas nie planował wyruszać z samego rana, toteż pozwoliłem dzieciakom się wyspać. Oczywiście, z okazji tej skorzystał tylko Junichi i dziewczyny, bo Sasuke i Mintao oczywiście zerwali się skoro świt. Uchiha poszedł biegać, a potem zainstalował się na skałach niedaleko latarni i zaczął wykonywać ćwiczenia. Niedługo potem dołączył do niego mój syn i po krótkiej rozgrzewce ci dwaj zmierzyli się w walce treningowej.

Patrzyłem na to przez okno latarni, trzymając w rękach kubek gorącej kawy. Pan profesor krzątał się po kuchni, reszta spała.

- Pana syn jest bardzo silny – rzekł nagle staruszek, stając obok mnie i wyglądając przez okno na walczących. Mokre po zmywaniu naczyń z wczorajszej kolacji dłonie wycierał jasną ścierką. – I wyjątkowo zdolny.

- Tak – przyznałem. – Szkoda, że nie ma tu mojej córki. Mei jest naprawdę fajną dziewczyną, polubiłby ją pan.

- Zaopiekuje się pan moją Oksu, prawda? – zmienił temat profesor. – Mogę bez obaw ją panu powierzyć?

- Oczywiście – uspokoiłem go. – Proszę się nie martwić, panie profesorze.

- Ci ludzie, którzy ich szukają... Jakie są ich zamiary? – pytał dalej.

- Żebym ja to wiedział... - westchnąłem. – Nie mam pojęcia. Dostaję od nich sprzeczne sygnały.

Na starej twarzy profesora zagościł lekki, gorzki uśmiech.

- Powierzam ją panu tylko dlatego, że to pan – rzekł profesor, siadając obok mnie na parapecie okna. Wyjrzał na walczących i znów się uśmiechnął. – Niezwykły chłopak... pana syn. Z radością przedyskutowałbym z nim kilka spraw odnośnie psychotroników... Byłby dobrym naukowcem...

- Mój syn jest medykiem – powiedziałem z uśmiechem. – Zawsze interesowały go książki...

Skrzypnęły drzwi i z pokoju Oksu wyłoniła się Lala, ubrana w samą bieliznę. Ja i profesor wytrzeszczyliśmy na nią oczy.

- Lala! – zawołałem, oburzony.

- Co, coś nie tak? – zapytała niewinnie, ale z cwaniackim uśmieszkiem na twarzy.

- Jak ty wyglądasz!

- Przecież jesteśmy na plaży!

- Gdzie ty masz tu plażę?!

- No, za oknem – powiedziała dziewczyna, wskazując okno, na parapecie którego siedzieliśmy.

- Ale ty jesteś w bieliźnie! Koronkowej! – zauważyłem rozsądnie. Co prawda przyglądanie się dziewczynie sprawiało mi przyjemność, ale musiałem zachowywać jakieś, przynajmniej minimalne pozory przyzwoitości.

- A czym się ona różni od bikini, tyle samo odkrywa – powiedziała dziewczyna sceptycznie.

- Moja panno! – zawołał profesor w uniesieniu. Położyłem mu rękę na ramieniu.

- Nie wypijesz nawet kropli kawy i nie zjesz śniadania nim się nie ubierzesz – powiedziałem surowo do roznegliżowanej dziewczyny. – Wracaj do pokoju!

- Jestem dorosła!

- A zachowujesz się jak dziecko!

Patrzyliśmy na siebie przez chwilę. W końcu Lala fuknęła przez nos.

- Niech ci będzie!

Odmaszerowała, kręcąc biodrami, a ja odetchnąłem i uśmiechnąłem się do profesora.

- I postaram się, by Lala nie miała złego wpływu na Oksu – dodałem. Profesor zaśmiał się.

- Być może nie wygląda, lecz Oksu jest twarda jak skała. Nic jej nie zniszczy. Są rzeczy, które w nią uderzają, ale one tylko naruszają jej fasadę, zaś sama Oksu jest pewna i mocna jak sama ziemia. Proszę się tylko nią opiekować, by na tej fasadzie nie było już więcej rys.

- Obiecuję, że to zrobię – powiedziałem.

Lala wróciła, ubrana w luźną koszulkę i szorty. Włosy zaplecione miała w warkocz.

- I co, teraz wyglądam jak grzeczna dziewczynka? – spytała. Uśmiechnąłem się do niej.

- Taka podobasz mi się o wiele bardziej – powiedziałem. Puściła mi oczko.

- Może się odwdzięczysz? – zapytała, a ja zaśmiałem się w głos.

- Taaaaatoooo!!! – wydarł się nagle Junichi, który spał wraz ze mną, Sasuke i Mintao w pokoju profesora.

- Jestem w kuchni! – odkrzyknąłem.

- Chodź po mnie! Kocham cię!

Wstałem z parapetu i przeciągnąłem się.

- Pan wybaczy, profesorze, ale dziecko to zajęcie na całą dobę – powiedziałem. – A mały jest wymagający.

Staruszek przytaknął, a ja poszedłem do Junichiego. Okazało się, że mały miał problemy z kompletnym ubraniem się, bo nie mógł w moim plecaku znaleźć swoich spodenek. Odnalazłem je z nim, założyłem na niego i w kompletnym stroju, zaprowadziłem do kuchni, gdzie Lala zrobiła nam śniadanie. Wkrótce potem obudziła się Oksu, a później przyszli Sasuke i mój starszy syn.

Po śniadaniu Oksu się spakowała i byliśmy gotowi do drogi. Jej pożegnanie z mistrzem było oczywiście długie i łzawe, w końcu profesorowi zawdzięczała wszystko. Wiedziałem jednak, że nasze rozwiązanie jest najlepsze, bezpieczeństwo ciemnowłosej było najważniejsze. Musiałem tylko obiecać, że dziewczyna wróci do domu cała i zdrowa. Miałem nadzieję, że tej obietnicy dotrzymam, że Cho-No-Ryoku-Sha nie staną nam na drodze.

Gdy wyruszyliśmy, Oksu trzymała się blisko Lali, co było dla nas zrozumiałe, mogła nam nie ufać. Lala, ku naszemu zdumieniu, otoczyła ją specyficzną opieką. Zaciekawiło mnie to do tego stopnia, że szeptem spytałem o to mojego syna.

- Ona lubi dzieci, ma bardzo silny instynkt macierzyński – odszepnął Mintao, mając na myśli zielonowłosą. – Junichiego szczególnie, bo jest mały, a w dodatku kiedy się nim zajmuje, ty i sensei Sasuke zwracacie na nią uwagę. Wiesz, ona serio potraktowała ten zakład z tobą i dlatego z nami idzie, chce poderwać sensei Sasuke – wyszeptał natarczywie, patrząc mi w oczy.

- Ale ja to wiem – odparłem. – O to mi chodziło. Drań nie da się tak po prostu uwieść.

- Przecież też wiem, jaki jest sensei Sasuke, ale ona... ona jest... no spójrz na nią. Sensei nie jest ślepy.

- To Sasuke, Mintao, a poza tym Sakura wybiłaby mu wszystkie zęby. Wyobrażasz sobie Uchihę bez zębów? Nie, on się nie da Lali, bądź spokojny – rzekłem z lekkim śmiechem. Akurat Uchihy byłem pewien, niejedna taka próbowała go zdobyć. Drań zawsze miał powodzenie i jakoś nigdy z niego nie korzystał.

- W każdym razie Lala idzie z nami, by nam udowodnić, że może mieć każdego – powiedział Mintao. – Będę miał ją na oku, ja również bym nie chciał podpaść mistrzyni. Wracając do meritum, Lala traktuje Oksu jak młodszą siostrę.

- I dobrze, kłopot z głowy – powiedziałem, zerkając na mojego młodszego syna, przytulającego się do niosącej go Lali. – Lala, daj tu Junichiego! – zawołałem.

Dziewczyna zbliżyła się do nas i podała mi syna na ręce. Wziąłem go na ręce i spojrzałem w jego niezwykłe oczy.

- Posłuchaj mnie uważnie – powiedziałem. – Teraz wszystko będzie zależało od ciebie, słoneczko. Musisz używać swojej niezwykłej mocy i szukać kolorowej chakry, rozumiesz?

- Kololowej? – spytał.

- Tak. Takiej jak ma Mintao. Takiej, jak ma Lala. Jak Mayeczka. Fioletowej, żółtej, zielonej, czerwonej... Każdego koloru, z wyjątkiem niebieskiego – powiedziałem. – Jeśli taką znajdziesz, zaraz mów mnie albo wujkowi Sasuke lub Mintao. Będziesz musiał nam ją pokazać, żebyśmy mogli ją znaleźć.

- I to moje zadanie? Taką mam misję? – spytał. Skinąłem głową.

- Tak.

- Hullllla!!! – wydarł się mój synek. – Fujku Sasuke, słysałeś, mam misję, zadanie, plafdziwe zadanie! Z kolorową cakrą! Będę sukał cakry! Cakry!

- Tak, ale ninja nie zdradza swoich tajemnic – rzekł do niego Sasuke, przykładając palec do ust. – Wiec bądź cicho.

- Możesz być grzeczniejszy – powiedziałem naburmuszony, a Sasuke wywrócił oczami.

- Rozpieszczasz go – wytknął mi Uchiha i teraz to ja wywróciłem oczami.

- Junichi, pokaż „fujkowi" Sasuke swoją moc, bo mam dość jego gadania – powiedziałem, a Junichi zachichotał i wyciągnął ręce ku Sasuke, który zaraz odsunął się na bezpieczną odległość.

*

Shan Uchiha nie czekał na Mei, ponieważ za bardzo kochał pływanie. Właściwie, to spodziewał się, że to on będzie spóźniony, w końcu sensei Shikamaru przytrzymał go dłużej w pracy, jednak pomylił się. Gdy dotarł nad jezioro, przy którym umówił się z przyjaciółką, Mei jeszcze nie było. Cóż, w końcu i ona miała obowiązki, może musiała dłużej przypilnować Shimamurę.

Shan rozebrał się do bokserek i bez wahania wskoczył do wody. Od kilku dni pogoda była wręcz świetna, idealna do pływania. Uchiha kochał wodę, był to dla niego najlepszy sposób, żeby się odprężyć i zrelaksować. Tam, pod taflą chłodnej wody, w zupełnej ciszy, gdy jego mięśnie pracowały przy pływaniu, czuł się naprawdę wolny.

Przepłynął jedną długość jeziora, a potem zawrócił. Woda była jego żywiołem, czuł się w niej swobodniej niż na lądzie. Od zawsze kochał pływanie...

Nagle w jego głowie pojawiła się obca myśl. Znał to muśnięcie cudzej świadomości, powodujące lekkie ukłucie bólu. To była Mei, która pojawiła się na miejscu i dawała mu znać, że przyszła. Wynurzył się na chwilę i spojrzał na ląd. Mei stałą na brzegu. Gdy go spostrzegła, uniosła rękę i pomachała, a potem ruszyła po powierzchni wody, a on znów się zanurzył i popłynął ku niej.

Spotkali się w połowie jeziora. Gdy znów się wynurzył, Mei stała nad nim, trzymając się pod boki. Przez myśl przebiegła mu refleksja, dlaczego blondynka nie nosiła spódniczek? Z tej perspektywy mógłby coś podejrzeć...

- Zboczeńcu! – zawołała dziewczyna i kopnęła nogą w wodę. Mała fala wody ochlapała mu twarz. Woda wpadła mu do ust, więc musiał ją wypluć.

- Spokojnie, to tylko żarcik – obronił się, śmiejąc, po czym wytarł oczy. Uniósł wzrok na przyjaciółkę, a potem nadął policzki. – Miałaś ze mną pływać! – zarzucił jej.

- Nie mam ochoty się moczyć – odparła. – Mogę posiedzieć na brzegu. Tyle że wiesz, mam ze sobą żarcie. Jak będziesz pływał, nic dla ciebie nie zostanie...

- Idę z tobą! – zawołał, wyskakując z wody. Mei odsunęła się od niego, by jej nie ochlapał, gdy śmiejąc się, potrząsnął włosami niczym pies.

Ruszyli w stronę brzegu i po chwili siedzieli już na trawie. Shan wyciągnął się jak tylko mógł, zwracając twarz w stronę zachodzącego słońca. Mei wzdrygnęła się na jego widok.

- Taaak, wiem, że ci się podobam – powiedział, klepiąc się po brzuchu. Dziewczyna prychnęła.

- Jesteś obrzydliwy – odpowiedziała, a on skrzywił się lekko. – Nie jest ci zimno?

- Trochę jest, ale nie mam ręcznika – odrzekł. Mei podała mu kanapkę, którą wyciągnęła z torby, jaką miała ze sobą. Shan rozpakował podarowane żarcie i szybko wgryzł się w chleb z masłem, szynką i sałatą. Mei jadła identyczną kanapkę.

- Jak tam Shimamura? – zagadnął, a ona wzruszyła tylko ramionami. – U mnie w pracy było nudno.

- Taak. Jak nie ma mojego ojca, to mało się w wiosce dzieje.

- Prawda – przytaknął i znów na chwilę zamilkli. Nagle przypomniało mu się, że przecież na ten wieczór miał już plany. – Spotkałem dziś Keiko – rzekł, a Mei uniosła jedną brew. – Robi imprezę.

- A, no tak – powiedziała blondynka, chyba mało zainteresowana. – Mnie też zapraszała.

- To super! Chodźmy tam! – zawołał, a potem, widząc jej minę, zrobił minę zbitego szczeniaka. –Proooszę – zawył. Blondynka westchnęła, wznosząc oczy do nieba.

- No dobra – powiedziała. – Pójdę.

- Świetnie! – zawołał, wpychając do ust ostatni kęs kanapki. Przełknął go, a potem zerwał się z miejsca. – To idziemy!

Zaczął wkładać na siebie ciuchy, nie zważając, że jego bokserki wciąż są wilgotne. Mei wstała powoli i otrzepała spodnie, a potem zarzuciła na ramię swoją torbę. Następnie ruszyli w stronę wioski. Shan cieszył się, że Mei zgodziła się na wyjście. Im starsi byli, tym więcej obowiązków im narastało, a przecież on miał młodość po to, żeby się bawić. Nie był jakimś starym zgredem, by siedzieć w biurze. Chciał się wygłupiać, podrywać ładne dziewczyny, przeżywać niezapomniane chwile, w końcu miał siedemnaście lat!

- A zachowujesz się, jakbyś miał dziesięć – powiedziała Mei zgryźliwie. Znów się przez nią skrzywił.

- Nie poderwiesz mnie, będąc taką niemiłą! – zawołał. Mei wzniosła ręce do nieba.

- Na wszystkich Hokage! – zawołała, a on zaśmiał się, objął ją za ramiona i przyciągnął do siebie. Mei odepchnęła go zaraz. – Mokry jesteś, odwal się!

Przestał się śmiać i spojrzał na nią, marszcząc brwi. Mei poprawiła ubranie.

- Coś jest nie tak, Mei? – zapytał. – Wiesz, że się tylko wygłupiam?

- Oj, wiem! Mam tylko zły humor, jestem zmęczona.

- Kłamiesz – odrzekł, mrużąc oczy. Mei odetchnęła.

- Dobra, nie jestem. Chyba ja też potrzebuję się rozerwać. Ta impreza to dobry pomysł, chociaż nie chce mi się szykować.

- Zawsze jesteś piękna...

- Weź już mi nie komplementuj, co? – powiedziała blondynka, wracając do swojego normalnego tonu. – Idziemy, bo muszę się jeszcze wykąpać. No już, durniu! Przyspiesz!

Zaśmiał się po raz enty tego dnia i posłusznie przyspieszył. Dotarli do wioski i tam się rozstali, każde poszło do swojego domu. Shan cieszył się, że Mei jednak zdecydowała się iść. Bez niej imprezy były nudne. Co prawda nigdy nie siedział, bo dziewczyny wręcz ustawiały się w kolejkach, by z nim tańczyć, koledzy go lubili i miał z kim wypić, no i przecież nie byłby Shanem Uchihą, gdyby nie znajdował się w centrum uwagi, jednak bez Mei to nie było to. Z nikim prócz niej nie mógł się tak pośmiać z ludzi, obgadywać ich i pokpić sobie z tych, którzy na kpinę zasługiwali. Shan uwielbiał poczucie humoru swojej pięknej przyjaciółki i bardzo chciał iść właśnie z nią. A Mei chyba potrzebowała imprezki i dobrych żartów, bo ostatnio był przybita. Shan miał pewne podejrzenia co do tego, ale wolał nie ingerować w takie babskie sprawy. Mei byłaby niezadowolona, gdyby wpychał swój ciekawski nos między jej problemy. A zła Mei była straszna!

Dotarł do domu, wziął prysznic, przebrał się i znów go opuścił, dając mamie znać, że nie wie, kiedy wróci. Sakura jedynie kazała mu się zachowywać, bo inaczej ją popamięta. Zajęta była jakimiś papierami, czytała coś przy biurku, w świetle lampki. Wyglądała na zmęczoną, być może znów zamartwiała się Szaloną.

Idąc do Mei zastanawiał się, czy może nie za bardzo się pospieszył? W końcu dziewczyny szykowały się dłużej niż faceci. W końcu stwierdził, że jak coś, to poczeka.

Po drodze, myśląc że tym poprawi Mei humor, ukradł z czyjegoś ogródka kilka kwiatów. Shan nie znał się na kwiatach, nie był taką ciotą, jak Mintao. Wybrał te, które mu się podobały i pewnym siebie krokiem ruszył w stronę domu przyjaciółki.

Gdy dotarł na miejsce spostrzegł, że świeciło się światło w kuchni. Uśmiechnął się i ruszył chodnikiem ku drzwiom frontowym. Ledwo do niech dotarł, Mei je otworzyła. Nie musiał nawet pukać.

- Hej! – zawołał wesoło, a potem zmierzył ją wzrokiem. Wyszczerzył zęby. – Czadersko wyglądasz!

Mei miała na sobie białą sukienkę i buty na wyższym obcasie. Swoje krótkie blond włosy podpięła z boku, nałożyła na twarz delikatny makijaż, ale i tak tym, co najbardziej mu się podobało, był jej dekolt.

- Mam dla ciebie kwiaty na pocieszenie! – powiedział, wyciągając bukiet w jej stronę. Coś błysnęło w białych oczach przyjaciółki.

- Shan, to są chryzantemy, debilu!

- Ou! – zaskoczył, po czym cisnął bukiet za plecy. Otrzepał ręce. – To już ich nie ma. Sorki!

Mei wywróciła oczami, po czym wyszła na zewnątrz. Miała ze sobą błękitny sweterek i torebkę. Ruszyli w kierunku domu Keiko.

- Możesz częściej zakładać tę kieckę – rzekł Shan, wpychając dłonie do kieszeni czarnych spodni. – Zauważyłaś, ubraliśmy się jak szachownica, ja jestem czarny, a ty biała! – zaśmiał się.

- Zauważyłam – odparła Mei zmęczonym głosem. – I nie, nie będę częściej nosić kiecek, ponieważ wtedy każdy, kogo bym chciała kopnąć, mógłby zobaczyć moje majtki.

- A to majtki to coś złego? – zapytał. – Normalna rzecz. Ja lubię damskie majtki.

- Jeśli nie pohamujesz swojego zbereźnego humoru, to zawrócę! – warknęła. Westchnął.

- Nie mogę, to silniejsze ode mnie. To rodzinne.

- Ta, niby po kim to masz?! – zdumiała się.

- Po ojcu – odparł bez zająknięcia. – Tyle, że on nie mówi tego głośno. No, chyba że twojemu ojcu. Kiedyś ich podsłuchałem, jak żartowali nad sake i doszedłem do wniosku, że poglądy mojego ojca na temat damskich majtek wcale się nie różnią od moich. Tyle, że z niego jest zimny dupek, a ja jestem normalny...

Mei milczała chwilę.

- Coś w tym jest – przyznała mu w końcu rację i oboje zachichotali.

Gdy dotarli do domu wspólnej koleżanki, wewnątrz była już większość znajomych. Shan natychmiast wmieszał się w tłum, witając się ze wszystkimi. To był jego żywioł, uwielbiał ludzi, kochał się z nimi poznawać, śmiać się z nimi, przebywać wśród nich. Co prawda nie równało się to z przebywaniem pod wodą, ale teraz czuł się prawie że tak dobrze, jak gdy pływał.

Gdy ze wszystkimi się już powitał i wyściskał, z powrotem odnalazł Mei. Wrócił do niej ze szklanką soku, którą jej podał i butelką piwa dla siebie. Trochę pogadali, pośmiali się między sobą i z innymi znajomymi, a potem Shan wyciągnął przyjaciółkę na parkiet. To miał być jej dzień i miał zamiar podarować jej sto procent swojej uwagi, byleby tylko nie była już taka ponura. Bez Mei nie było zabawy, ona musiała mieć dobry humor! Gdy jeden z kolegów odbił mu blondynkę, Shan porwał do tańca jedną z koleżanek, ale i tak ponad jej głową robił do Mei głupie miny i wypinał język. Gdy widział jej uśmiech cieszył się, że udało mu się ją rozerwać. Ponura Mei to nie była jego Mei.

Impreza trwała w najlepsze. Trochę tańczyli, trochę pojedli przekąsek, Shan trochę wypił, trochę poplotkowali w kącie, udając jury konkursu na najgorszą fryzurę, który, nawet o tym nie wiedząc, wygrała gospodyni imprezy. Bawili się świetnie i do domu wyszli jako jedni z ostatnich.

Shan trzymał rękę Mei, prowadząc ją do domu. Nie wypił dużo, czuł się tylko weselszy. Przyjaciółka szła za nim.

- Było super! – zawołał, śmiejąc się, a ona syknęła.

- Czubku, wszyscy dookoła śpią! Jak zgarnie nas jakiś patrol, to cię ciocia Sakura jutro wypatroszy!

- Racja, racja – zachichotał, rozglądając się po ciemnej ulicy, którą szli. Ścisnął mocniej ciepłą rękę Mei. – Ale zabawa!

- Fantastyczna! – zakpiła Mei, ale na jej twarzy błąkał się uśmiech. Shan go dostrzegł i mało nie zawył tryumfalnie. Jednak udało mu się poprawić jej humor!

Dotarli do domu Mei, a Shan cały czas się śmiał. Mei opieprzała go, że jest za głośno i że następnym razem nie pozwoli mu wypić nawet kropli. Wygłupiał się i próbował ją udobruchać, ale tak naprawdę, Mei wcale nie była zła. Shan ją znał, znał lepiej, niż ktokolwiek inny. Mei niczym go nie mogła zaskoczyć!

- No, odstawiona wprost pod drzwi! – powiedział dumnie, gdy stanęli przed wejściem do domu państwa Uzumakich. – Twój brat byłby ze mnie dumny! – Shan wypiął dumnie pierś, a Mei znów się zaśmiała.

- Tak, tak... Powiem mu jutro, jakim dżentelmenem byłeś, bo teraz śpi.

Mei sięgnęła do torebki po klucze, a potem spojrzała na niego. Wyciągnął rękę i poczochrał jej grzywkę, a potem szybko odskoczył, żeby go nie walnęła. Mei warknęła, poirytowana.

- Shan!

- Ha, ha, roztrzepana Mei! – zawołał, a ona po raz enty tego dnia wywróciła oczami. Miała to w zwyczaju, robiła tak za każdym razem, gdy się wygłupiał. Przyklepała fryzurę.

- Shan – powiedziała dziwnym tonem, patrząc na niego. Spoważniał.

- Tak? – zapytał. Mei robiła taką minę, gdy chciała mu powiedzieć coś naprawdę ważnego. Czyżby chodziło o coś, co dowiedział się Hokage na misji? To ją gryzło?

- Mogę ci zadać pytanie? – spytała, a on zaraz wyszczerzył zęby.

- Jasne, Mała! Możesz pytać o wszystko! – zapewnił. Mei patrzyła na niego przez chwilę.

- Shan – odezwała się w końcu. – Czy ty mógłbyś się we mnie zakochać?

A jednak Mei potrafiła go zaskoczyć.