wtorek, 4 lutego 2014

NG rozdział 34

„Jeżeli nam się uda to cośmy zamierzali
i wszystkie słońca, które wyhodowaliśmy
w doniczkach
naszych kameralnych rozmów
i zaściankowych umysłów
rozświetlą szeroki widnokrąg
(...)
Panowie jeżeli to się uda
To zalejemy się jak jasna cholera

Andrzej Bursa

*

Otworzyłem oczy i moje spojrzenie padło wprost na... poduszkę. Nieco zdziwiony brakiem mojej żony, z którą spędziłem cudowną i pełną namiętności noc, usiadłem, przeczesując włosy palcami. Ziewnąłem sobie głośno, a potem przeciągnąłem się. Coś strzeliło mi w barku, na szczęście w ten przyjemny sposób. Robiłem się stary, cholera jasna.

- Tatuś!

Ten wrzask mało nie wyrwał mi duszy z ciała. W następnej sekundzie na moje łóżko wpadła pomarańczowooka torpeda. Ze śmiechem przytuliłem młodszego synka.

- Heeej – powiedziałem, gdy przytulił się do mnie, owijając mi chude rączki wokół szyi. Zachichotał, gdy ocierając się lekko o mój policzek poczuł pokrywający go zarost. – Gdzie mama?

- Bąbelki! – wykrzyknął synek, ignorując moje pytanie. Wzniosłem oczy do nieba. Chyba już to kiedyś słyszałem, ale jeśli dobrze pamiętałem, z Junichiego nic się nie dało wyciągnąć, a owe bąbelki chyba nie istniały. Przynajmniej miałem taką nadzieję.

- Tu nie ma żadnych bąbelków, Junichi. Gdzie mama?

- Robi śniadanko – odparł niewinnie. Ucałowałem jego czoło i zszedłem z łóżka, by udać się do łazienki. Synek zaczął skakać po naszym łóżku, wołając coś o bąbelkach i śmiejąc się. Jego wesoły śmiech i mnie wprawił w dobry humor.

Wziąłem szybki prysznic, ogoliłam się, ubrałem przyzwoicie w swoje zwykłe, pomarańczowe ciuchy i poszedłem do kuchni, zabierając po drodze Junichiego, ponieważ bałem się, że zdemoluje nam sypialnię.

Moją żonę zastałem, szykującą śniadanie. Niestety, nie była sama.

- O rany, za jakie grzechy?! – zawołałem w stronę nieba, a stojący w otwartym oknie Shan Uchiha zachichotał i pomachał mi i Junichiemu. Uchiha jak zwykle szczerzył się bezczelnie, wyglądając przy tym jak wyjęty z okładki jakiegoś magazynu. Z każdym dniem był coraz mniej podobny do ojca – Sasuke nigdy się tak nie uśmiechał. Nigdy nie miał takiej miny.

- Dzień dobry, Lordzie Hokage – zawołał. Synek odmachał mu, a gdy postawiłem go na podłodze, poczłapał do Uchihy. Ja sam zbliżyłem się do Hinaty i ucałowałem ją na powitanie, przelotnie wąchając jej włosy. Jak ja za nią tęskniłem podczas tej naszej misji!

- Fuuuj! – zawołali jednocześnie Shan i Junichi. Obejrzałem się na nich.

- Uchiha, ile ty masz lat, co? – zapytałem, a Hinatka zachichotała, odwracając się, by zanieść do stołu talerz pełen kanapek. Podążałem za nią wzrokiem, trochę żałując, że nie obudziliśmy się wcześniej, kiedy jeszcze Junichi spał i inaczej nie rozpoczęliśmy tego dnia.

- Siedem... naście! – odparł chłopak, śmiejąc się, podczas gdy Junichi szarpał jego rękę, oglądając palce. Gdy na twarzy Shana pojawił się lekki grymas zrozumiałem, że synek dobrał się do jego chakry.

- Co tu robisz? – zwróciłem się do Uchihy.

- Pilnuję pana. Mam pana zabrać do pracy jak najszybciej – odparł wesoło, jakby było normalnym, że po samego Hokage przysyła się smarkaczy z niewyparzoną gębą.

- Tak? – zdziwiłem się, zerkając na Hinatkę. Żona uśmiechnęła się nieznacznie, nastawiając wodę na kawę.

- Powiedziałam im, że ja też chcę się tobą nacieszyć – wyjaśniła mi, odgarniając włosy na plecy. Znad zlewu wyjęła dwa kubki, a potem zerknęła na Uchihę. – Shan, chcesz coś do picia?

- Nie, dziękuję, pani Uzumaki – odparł chłopak nad wyraz uprzejmie jak na tak bezczelnego osobnika. – Poczekam, aż lord Hokage zje i się z nim zabiorę. Junichi, idziesz pobawić się na podwórku?

- Tak! – zawołał mój i Hinaty synek i zaczął wdrapywać się na parapet. Po chwili on i Shan ganiali się po trawniku jakby obaj, a nie tylko jeden z nich, mieli po pięć lat. Pokręciłem głową, a Hinata z uśmiechem usiadła mi na kolanach i skradła jeszcze jeden pocałunek. Przesunąłem ręką po jej plecach, wspominając wspólną noc. Tęskniłem za nią przez cały czas trwania naszej małej wędrówki, a obecność Lali tylko jeszcze bardziej to nakręcała. Dziewczyna nieustannie nas kusiła, podziwiałem naszą samokontrolę i mówiąc szczerze, byłem z nas dumny.

Hinata zamruczała, obejmując dłońmi moją szyję. Uśmiechnąłem się i już chciałem wsunąć dłoń pod jej bluzkę, gdy poczułem za plecami czyjąś obecność.

- Fuj! – zawołała Mei, wchodząc do kuchni. Warknąłem na córkę, wyprowadzony z równowagi. Co to, wszechświat się uwziął, by mi przeszkadzać?! Do cholery, dobierałem się do własnej żony!

- To po co wchodzisz, skoro wiesz, co robią rodzice?! – zapytałem, a ona obejrzała się na mnie i Hinatę, marszcząc czoło.

- Bo kuchnia jest jedna? – odparła, jakby to było oczywiste, otwierając lodówkę. Hinata zaczęła przeczesywać palcami moje włosy, lekko zaczerwieniona na policzkach. Kochałem w niej tę nieśmiałość, to było takie ujmujące. Szkoda tylko, że żadne z naszych dzieci jej nie odziedziczyło, może wtedy by nie właziły do pomieszczeń w nieodpowiednich chwilach! – Od tych serduszek robi mi się niedobrze – dodała skwaszona Mei, wyciągając sobie śniadanie. Przewróciłem oczami, a Hinata zmarszczyła nos.

- Mei – upomniała córkę. Nasza latorośl wzruszyła ramionami, robiąc sobie kanapki.

- Czemu Uchiha jak głupi gania za Junichim po naszym podwórku? – zmieniła temat, a my, ja i Hinata, spojrzeli przez okno. Zaśmiałem się.

- Całkiem niezła z niego opiekunka. Chyba tylko on ma takie pokłady energii, by dotrzymać kroku Junichemu. Może kiedyś to wykorzystamy? – spytałem Hinatę, sugestywnie poruszając brwiami, a moja żona ze śmiechem pacnęła mnie w ramię.

- Jedz i idź do pracy, ponieważ zaraz przyślą po ciebie oddział ANBU – powiedziała, wstając. Pocałowała mnie w czoło i wyszła z kuchni, a Mei odprowadziła ją wzrokiem z ustami pełnymi jedzenia. Nawet nie musiała wypowiadać swojego komentarza na głos, dokładnie wiedziałem, co ma na myśl.

- Ja ne mam nyc na myli... - wymamrotała z pełnymi ustami i obrażona również wyszła. Westchnąłem. Nie rozumiałem kobiet i chyba już nigdy nie było mi dane je zrozumieć.

Piętnaście minut później już szedłem wraz z Shanem drogą w stronę budynków administracyjnych. Pogoda była całkiem ładna, niebo błękitne, snuły się po nim kłęby białych chmur. Uchiha szczerzył się głupio do każdej mijającej nas dziewczyny, a one chichotały, zauroczone. Przy którymś takim razie prychnąłem głośno, co zwróciło uwagę chłopaka.

- Ha! Brzmi pan, jakby przemawiała przez pana zazdrość! – zawołał zadowolony Shan. Zaśmiałem się.

- Chyba w twoich snach. Poza tym zupełnie nie rozumiem, co one w tobie widzą – odparłem. Jeszcze gdy dziewczyny latały kiedyś za Sasuke, to byłem w stanie to zrozumieć. Przyjaciel był przecież taki... no, był dziwakiem i to chyba te wszystkie laski przyciągało. Rzadko się uśmiechał, a jak już, to kpiąco. Wymiatał podczas walk, to musiałem przyznać, choć brakowało mu finezji i pomysłowości. I był milczkiem, zaś jego syn był strasznie głośny, wszędzie go było pełno i był niesamowicie denerwujący, nawet jeśli geny klanu Uchiha spisały się świetnie i twarz miał chłopak niczego sobie. Był jednak zbyt głośny i zbyt często pajacował, by tak jak Mintao, mieć niepodważalną opinię geniusza.

Teraz to Shan się zaśmiał.

- A ja doskonale wiem! – odpowiedział. – Gdybym patrzył na siebie z boku, od razu bym się w sobie zakochał! Jestem taki wspaniały! – westchnął, a ja wzniosłem oczy do nieba. Zapomniałem dodać, jak niesamowicie skromny był Shan.

- Grunt to skromność – podsumowałem swoje myśli i jego wypowiedź, wywołując u Shana kolejny atak śmiechu. Nie wiem, co go tak bawiło, ale było to prawdopodobnie użyte względem niego słowo skromność.

W moim gabinecie czekał już na mnie Shikamaru, Ban oraz całe tony papierkowej roboty. Shan chwilę z nami był, jak zwykle wprowadzając chaos i zamieszanie, a potem się wyniósł, bo żaden z nas nie mógł go znieść. Z rezygnacją usiadłem za biurkiem i zacząłem nadrabiać zaległości.

*

Oksu otworzyła oczy, a jej spojrzenie padło na jasny sufit małego pokoiku, który dostała na własność. Usiadła, przeciągając się i ziewając. Potem wstała i od razu ubrała swoje zwykłe, czarne ciuchy. Lubiła ten kolor, pasował do niej. Lubiła też szary, ponieważ przeważnie właśnie szaro się czuła. Niepewnie i strachliwie, już od tak dawna, że wydawało jej się, że właśnie taka była naprawdę. A przecież kiedyś było inaczej. Zanim... zanim „to" się stało była zupełnie inną osobą. Ale o „tym" nie chciała myśleć. Opuściła pokój.

Łazienka znajdowała się na końcu korytarza i była wspólna dla nich wszystkich. Oksu zapukała do drzwi, jednak nikt nic nie odpowiedział, więc uznawszy, że wolne, weszła do środka.

Później udała się na dół, do kuchni. Jak się okazało, nie ona jedna wstała tak wcześnie, ponieważ na dole zastała już panią Hanako, ich kucharkę oraz Faraona i jego bandę, wcinających śniadanie. Dzieciaki jadły kanapki i popijały je mlekiem, zadowolone i szeroko uśmiechnięte. Ucieszyła się, widząc, że tak jest. Faraon i jego banda zasługiwali na lepsze życie niż to, jakie wiedli. Dzieci nie powinny mieszkać na ulicy, nawet jeśli były tak dzielne, jak ta trójka.

- Cześć Oksu! – zawołały dzieciaki zgodnym chórem, a pani Hanako skinęła jej głową. Oksu powtórzyła ten gest i usiadła przy stole.

Miejsce, jakie dla nich przygotowano, bardzo jej się podobało. Każde z nich miało swój pokój, było ciepło, a atmosfera była bardzo domowa. Mimo to Oksu tęskniła za latarnią i swoim mistrzem. Zastanawiała się, jak on sobie radzi i czy wszystko było z nim w porządku? Miał już w końcu swoje lata, trzeba było się nim opiekować. A ona co zrobiła? Opuściła go tylko dlatego, że ktoś zaoferował jej możliwość...

Potrząsnęła głową. Nie, nie chciała o tym myśleć, nie w tej chwili. Poza tym w tej wiosce nawet myśli nie były bezpieczne, więc lepiej było nie puszczać ich wolno.

Pani Hanako postawiła przed nią talerz kanapek i kubek herbaty. Oksu skinęła głową w podziękowaniu i zaczęła jeść. W tym samym momencie tylne drzwi do kuchni otworzyły się i w blasku oślepiającego słońca do pomieszczenia weszły dwie znajome osoby.

- Hej wszystkim! – wydarł się ten czarnowłosy chłopak, który miał chyba na imię Shan i był synem pana Sasuke. – Jest coś dobrego do jedzenia?!

- Uspokój się, Uchiha – warknęła na niego jego koleżanka, córka Naruto, siostra bliźniaczka Mintao. Jeśli Oksu dobrze pamiętała, miała na imię Mei. – Dzień dobry – przywitała się uprzejmie z panią Hanako, a ona przywitała się z nią uściskiem. Widać ich gosposia znała zarówno Mei, jak i Shana, ponieważ ten został przytulony jako następny. I ucałowany w policzek, co go chyba wyraźnie ucieszyło.

- Przyszliśmy do mojej bandy! – oznajmił Uchiha, łasząc się do kucharki, która ze śmiechem poczęstowała go kanapkami. Shan wepchnął sobie do ust jedną z nich w całości, a potem zaraz sięgnął po następną. Był chyba niezłym łakomczuchem.

- Po co? – spytał Faraon z zainteresowaniem, oblizując palce. Właśnie skończył jeść, wokół ust wciąż jeszcze miał okruszki. Piętka miała za to wąsy od mleka, jedynie Guszka wyglądał nienagannie. Chłopak przypatrywał się swojej koleżance, która obserwowała Shana z lekkimi rumieńcami na policzkach. Potem Gruszka przeniósł zazdrosne, wściekłe spojrzenie na nieświadomego Uchihę.

- Ba! Banda musi znać wszystkie tajemne sekrety Konohy! – odparł Shan, jakby to było oczywiste. – Nawet nie wiecie, ile to miejsce skrywa tajnych przejść, miejsc na idealne zabawy, drzew, na których można zbudować bazę...! – ekscytował się Uchiha, a stojąca za nim Mei raz po raz wywracała oczami. Oksu zastanawiała się, po co Mei chodzi cały czas za Shanem, skoro tak jej się nie podoba jego postępowanie i jego słowa?

Opuściła oczy na swój talerz, gdy Mei spojrzała na nią ostro. Zapomniała, że ta dziewczyna czyta w myślach, a przecież jeszcze przed chwilą obiecywała sobie, że nie pozwoli swoim myślom zboczyć z właściwych torów.

- Co to za wrzaski? – spytał nagle jakiś głos z drugiej strony kuchni. Gdy wszyscy spojrzeli w tamtym kierunku, ujrzeli Lalę, ubraną w jasne szorty i czerwoną bluzeczkę na krótki rękaw. Dziewczyna zaplotła swoje długie, zielone włosy w ciasny warkocz. Uśmiechała się szeroko, eksponując równe, białe zęby.

- Heeej – zwrócił się do niej Shan, a dziewczyna uniosła jedną brew. – Nie mogłaś się oprzeć, by mnie nie zobaczyć, co? Masz szczęście, bo jeszcze chwila, a już by mnie nie było – powiedział, podchodząc do niej. Mei wymieniła z panią Hanako znaczące spojrzenia. Wyglądało na to, że chłopak często zachowywał się właśnie w ten sposób, jakby nie mógł przejść obojętnie obok żadnej atrakcyjnej dziewczyny. A Lala była atrakcyjna i lubiła to pokazywać.

Oksu naciągnęła bardziej rękawy swojej czarnej bluzki, zakrywając obandażowane dłonie. Lala niepotrzebnie eksponowała swoje ciało, takie rzeczy były niebezpieczne. A ten cały Shan... był dziwny i Oksu nie chciała mieć z nim nic wspólnego.

- Właściwie, to zeszłam na śniadanie – odparła Lala. – Ale mogę wrócić na górę razem z tobą – odpowiedziała prowokująco, a Shan wyszczerzył się dziko. Chciał coś powiedzieć, ale nie zdążył, bo zajęty wpatrywaniem się w głęboki dekolt Lali nie zauważył Mei, która się do niego zbliżyła i złapawszy go za ucho, zaczęła ciągnąć w stronę drzwi.

- Ał! Ał! – darł się Shan, machając histerycznie rękami. – Nie za ucho! Boli, boli!

- Faraon, Piętka, Gruszka! Idziecie?! – krzyknęła Mei, a dzieciaki zerwały się od stołu i wybiegły za parą przyjaciół, żegnając się z nimi pospiesznie. Oksu, zażenowana tym widowiskiem, nieśmiało zerknęła na kucharkę. Kobieta śmiała się, sprzątając po bandzie Faraona. Lala usiadła przy stole.

Oksu nigdy nie miała dużej rodziny, zawsze był tylko mistrz i ona, a trochę wcześniej dom dziecka. Teraz, w tej chwili właśnie przyszło jej do głowy, że być może tak właśnie wygląda prawdziwy, rodzinny dom.

*

Znalezienie małego, taniego mieszkanka nie było trudne. Nie trzeba mu było zbyt wiele, by był zadowolony, nigdy nie był osobą wymagającą czy coś. Nie miał przecież ze sobą praktycznie niczego, więc nawet nie miał czym zagracić maciupeńkiej kawalerki na obrzeżach Konohy. I dobrze. Przynajmniej bałaganu też nie będzie z czego zrobić.

Śledzili go, gdy po skromnym śniadaniu i kubku kawy wyszedł na miasto, by rozejrzeć się za jakąś pracą. Zwariowałby, gdyby miał cały czas siedzieć w swojej klaustrofobicznej klatce. Ignorując więc ogon, poszukał kiosku z gazetami, kupił jakąś z ofertami pracy, a potem szedł chodnikiem, przeglądając kolejne strony. Wkrótce potem zabłądził do parku, gdzie przysiadł sobie na jednej z ławek w cieniu wysokich, rozłożystych drzew.

Konoha była spora i nawet ładna, było tu dużo roślin, wiele parków i przyjemna atmosfera. Gdyby priorytetem nie było znalezienie sobie pracy, Nihat teraz by ją zwiedział. Nie miał jednak czasu na takie głupoty, było tyle do zrobienia, tyle do zaplanowania. Poza tym miał pewność, że ci z Cho-No-Ryoku-Sha tak łatwo nie odpuszczą i niebawem upomną się o nich. Westchnął. Zastanawiał się, co tu robi i wciąż nie miał pojęcia. Powinien być gdzie indziej, ponieważ w tym momencie czuł się jak na wakacjach. A on nie lubił wakacji, wolał działać.

Długopisem, który ze sobą zabrał, zakreślił kilka ofert pracy, wstał z ławeczki i ruszył w stronę centrum miasta, by odnaleźć wybrane miejsca. Potrzebował roboty, by mieć skądś pieniądze na mieszkanie i... i inne rzeczy.

Skręcił w jedną z węższych alejek, wciąż przeglądając gazetę. I ledwo wyszedł z za zakrętu, coś wpadło na niego z impetem, powalając na ziemię.

Sapnął i jęknął, z bólu, odruchowo łapiąc osobę, która na nim wylądowała, by uchronić ją od ewentualnych obrażeń. Najgorsze było to, że sekundę po pierwszym uderzeniu nastąpiło drugie, dociskając do niego mniejsze ciało i pozbawiając oddechu zarówno jego, jak i osobę leżącą bezpośrednio na nim.

- Aaaałaaa – jęknął dziewczęcy głos gdzieś w jego klatkę piersiową. – Shan, zwariowałeś?! Ślepy jesteś?!

- O jaaa cię, trójkącik! – zawołał uradowany męski głos. Nihat otworzył oczy, siłą ignorując bolące pośladki i głowę. Leżał rozpłaszczony na chodniku, z Mei Uzumaki, ciasno przyciśniętą do jego klatki piersiowej przez Shana, który leżał na jej plecach. Wyglądało na to, że ta dwójka biegła jedno za drugim i nie zdążyła wyhamować, przez co oboje na niego wpadli i powalili go na ziemię.

- Złaźcie... ze... mnie... - wysapał. Nie miał zielonego pojęcia, gdzie położyć ręce. Nie chciał dotykać Mei, a tym bardziej, nie chciał dotykać paskudnego Uchihy. Aż przeszył go dreszcz, gdy to sobie wyobraził. Poza tym, gdyby wiedział, że to miasto jest tak niebezpieczne, otoczyłby się tarczą, od której ta szalona dwójka by się odbiła jak od trampoliny.

- Shan, do cholery, złaź ze mnie! – wrzeszczała Mei. Wokół nich rozbrzmiewały dziecięce śmiechy. Nihat od razu poznał śmiech Faraona i jego bandy.

Shan w końcu niezdarnie wstał, chichocząc pod nosem, a potem pomógł podnieść się rozzłoszczonej i roztrzepanej Mei. Gdy tylko ta dwójka wstała, Nihat zerwał się na równe nogi, otrzepując ubrania. Był wściekły, że nie patrzyli, gdzie biegną. Był wściekły, że na niego wpadli i postawili w takiej sytuacji. Po prostu był wściekły i o!

- Jeny, człowieku... - powiedziała Mei, poprawiając się tu i tam. – Jesteś niewykrywalny! Tak się przyzwyczaiłam, że słyszę myśli wszystkich wokół, że nie pomyślałam, że możesz mi stanąć na drodze!

Nie miał pojęcia, co mógł na to odpowiedzieć. Shan i dzieciaki chichotali głośno. Obrzucił ich zdegustowanym spojrzeniem, skinął uprzejmie głową pannie Uzumaki i zabierając z chodnika swoją gazetę, odszedł.

Kształt ciała Mei, przyciśniętego na tę krótką chwilę do jego ciała, wyrył mu się w pamięci i nie chciał jej opuścić.

*

Cały dzień zajęło mi ogarnianie tej przeklętej papierowni. Bycie Hokage było fajne, ale wkurzała mnie zawsze ta cała papierkowa robota. Epickie walki, owszem, zdarzały się, ale raz na kilka lat, a całą resztę wypełniała nudna administracja. Nienawidziłem tego.

Na szczęście pocieszał mnie fakt, że za chwilę maiłem kończyć, posłałem już Bana po Sasuke i razem z Uchihą miałem iść przygotować pole treningowe dla naszych psychotroników. Poza tym miałem pomysł, jak trochę udobruchać konoszan, którzy, jak podejrzewałem, mogli być niezadowoleni z obecności psychotroników w murach wioski. Nikt jeszcze nie zapomniał ataków złości Mayeczki, nawet jeśli żaden jej się nie przytrafił od bardzo dawna. Miejscowi mieli prawo obawiać się psychotroników, w końcu ich moc była taka niestabilna i nieprzewidywalna. Musiałem jakoś ułagodzić obyczaje i już wiedziałem, jak to zrobię.

Uśmiechając się do siebie, podstemplowałem i podpisałem ostatni raport, po czym wrzuciłem go do szuflady biurka i zakładając ręce za głowę, rozparłem się wygodnie w moim miękkim fotelu. Jednak nie dane mi było zbyt długo delektować się ciszą i spokojem, bo ledwo zamknąłem oczy, drzwi gabinetu otworzyły się i do środka wkroczył Sasuke.

- Twój pomagier powiedział mi, że wzywałeś – rzekł Uchiha, a ja uchyliłem jedno oko i spojrzałem na niego.

- Ten pomagier ma na imię Ban – poinformowałem go, a Uchiha prychnął.

- Mniejsza o to. – Sasuke machnął ręką. – Co chcesz?

- Pomyślałem, że może dziś wieczorem we dwóch uszykujemy pole treningowe dla psychotroników. To musi być miejsce odległe od wioski i odpowiednio duże.

- Co proponujesz? – spytał Sasuke rzeczowo. Lubiłem go za tę konkretność, więc od razu się uśmiechnąłem.

- Miejsce, w którym znaleźliśmy Mayę – odparłem, na co mój przyjaciel skinął głową ze zrozumieniem. – Jest odpowiednio duże i jeszcze do końca nie zarosło. Z moimi klonami szybko je oczyścimy, a potem nałożymy odpowiednie pieczęci.

- Masz już jakiś pomysł co do zabezpieczeń?

Sięgnąłem do innej szuflady i wyjąłem z niej średniej wielkości zwój. Rzuciłem go Sasuke, a ten złapał go i rozwinął. Chwilę przyglądał się wyrysowanym tam przeze mnie pieczęciom, a potem z satysfakcją skinął głową.

- Myślę, że te bariery będą w stanie znieść napór ich mocy – powiedział. Zabrzmiało to prawie jak komplement i mało co nie zacząłem się bać, że jest chory albo coś.

- No ba! Gdy je tworzyłem, myślałem o najsilniejszym ataku złości Mayeczki - wyjaśniłem. – To idziemy?

Sasuke skinął głową i we dwóch opuściliśmy mój gabinet. Oczywiście, nie obyło się bez malej, półgodzinnej przerwy na ramen w Ichiraku. Tak dawno nie jadłem ukochanej zupy, że nie mogłem się oprzeć, by nie skręcić do jadłodajni, kiedy ją mijaliśmy. Nawet Sasuke zgodził się zjeść jedną miskę.

Potem udaliśmy się za wioskę. Odnalezienie miejsca, gdzie kiedyś Mayeczka wpadła w szał i o mało nie zabiła Mei i Mintao nie zajęło nam dużo czasu. Doskonale pamiętałem, w którym dokładnie miejscu to się stało.

Plac przypominał teraz zarośniętą polanę. Gdzieniegdzie zasiały się krzaki i drzewa, na szczęście były jeszcze bardzo małe. Sasuke ruszył w lewo, więc ja skręciłem w prawo i razem obeszliśmy całość, by dokładnie przyjrzeć się temu miejscu i je ocenić. Mi wydawało się całkiem dobre na treningi, było daleko od Konohy, prawie nikt tu nie przychodził, a jego kształt był idealny, by objąć to miejsce barierą. Nie mogłem uwierzyć, że Maya wypaliła tak ogromny kawał lasu. Już jako w małej dziewczynce tkwiło w niej mnóstwo mocy, a co dopiero teraz. Byłem dumny ze swojej uczennicy, wiedziałem, że dobrze wybrałem.

- Niby tu byłem, ale to wciąż przerażające – powiedział Sasuke, gdy spotkaliśmy się na drugim końcu polany. Skinąłem głową, patrząc, jak jakiś przestraszony zając zrywa się do ucieczki.

- Taa... pomyśleć, że każde z nich włada taką mocą. Jeszcze nasi to nasi, ale ci z Cho-No-Ryoku-Sha? – Pokręciłem głową, po czym ściągnąłem z siebie kurtkę i powiesiłem ją na gałęzi pobliskiego drzewa. Zatarłem ręce. – To co, bierzemy się do roboty?

Sasuke skinął głową i zakasał rękawy swojej granatowej bluzy. Obaj złożyliśmy dłonie w identyczną pieczęć i krzyknęliśmy jednocześnie:

- Kage Bunshin no Jutsu!

Pojawiło się równio pięćdziesiąt moich klonów oraz kilkanaście klonów Sasuke. Spojrzeliśmy po sobie wszyscy, a potem jak na jakiś umówiony sygnał, choć takiego sygnału nie było, rzuciliśmy się do pracy.

Więcej mieliśmy z tym zabawy, niż pracy. Sasuke używał do oczyszczania placu rozmaitych ognistych technik, miejscami sprzątanie zamieniało się w małe pojedynki między naszymi klonami.

Po mniej więcej godzinie uprzątnęliśmy plac ze wszelkich chwastów i zarośli i odwołaliśmy nasze klony. Z satysfakcją rozejrzałem się po ogromnym kole, wyobrażając sobie, jak to będzie, kiedy już zaczniemy tu trenować. Miejsca było dosyć dla wszystkich.

- Nakładamy bariery? – zapytał Sasuke. Skinąłem głową i wyciągnąłem zwój. Sasuke chwilę zapamiętywał kombinację pieczęci, a potem każdy z nas udał się w innymi kierunku. Ja stanąłem na południowym krańcu polany, Sasuke na północnym. Gwizdnąłem głośno, dając mu znak, że już możemy i jednocześnie zaczęliśmy składać pieczęci. Chwilę to trwało, gdyż były skomplikowane. W końcu jednak obaj w tym samym momencie przykucnęliśmy i przyłożyliśmy dłonie do ziemi.

Złota bariera wystrzeliła spomiędzy naszych palców i wzniosła się w górę ogromnym łukiem, dążąc do połączenia z częścią utworzoną przez Sasuke. Spotkały się w połowie drogi, zamykając polanę pod złotym kloszem. Rozbłysło jasne, oślepiające światło, a potem wszystko znikło.

Słońce schowało się za horyzontem. Wszystko było gotowe, mogliśmy rozpocząć trening psychotroników.

44 komentarze:

  1. PIERWSZA!! No tak ale kto normalny o tej porze czyta bloga zamiast spać albo ewentualnie uczyć się (zwłaszcza, że za niedługo czeka na mnie kochana matura T_T). No ale do rzeczy!

    Ach, czułam od samego początku, że Shan i Lala dostarczą niezapomnianych wrażeń i jak widać nie przeliczyłam się. A zapewne jest to zaledwie niewielki fragment ich dzieła wspólnego! A propo Shana zauważyłam, że Naruto już dawno nie zwracał się do niego per "ten osobnik" czyżby przestał mu już tak przeszkadzać? Nie odpowiadaj, wiem, że to pytanie retoryczne ^^

    Kolejna kwestia to bąbelki, na prawdę dziewczyno nigdy nie sądziłam, że efekt dziecięcej zabawy z mydłem i wodą kiedykolwiek będzie mnie tak nurtował. Szczerze mówiąc to dziwię się Naruto, że bagatelizuje tą kwestię znając małego. Z drugiej jednak strony chyba ciężko by było wyciągnąć cokolwiek od Junichiego zwłaszcza po pierwszej nieudanej o pierwszej nieudanej próbie.

    Kolejna rzecz to nareszcie zalążek jakiegoś uczucia Nihata i Mei, wiem, że to wnioski dalekosiężne ale czemu by sobie nie pofantazjować? Zwłaszcza to tym jak napisałaś, że uczucie ciała Mei długo nie opuściło Nihata :) Będąc przy tym ciekawi mnie jaką pracę sobie on znajdzie. Może to i trywialna sprawa ale wszystko co dotyczy Nihata mnie interesuje!

    Następnie konszachty Shana z bandą Faraona. Czy tylko ja mam takie wrażenie czy ta grupa faktycznie będzie największą plagą jaka kiedykolwiek dotknęła Konohę? Większa nawet od ataku Kyubiego? Może to i okrutne względem Naruto , który będzie musiał wszystko sprzątać ale mam nadzieję, że nieraz narobią niezłego zamieszania w wiosce.

    Przedostatnią rzeczą ale zdecydowanie zasługującą na największy plus z tego rozdziału jest narracja Oksu. Cieszę się, że żaden z psychotroników nie został pominięty i że chociaż w niewielkim stopniu historia każdego, świat i przeżycia będą częścią tej historii. Na prawdę należą Ci się oklaski. Już się bałam, że Oksu zostanie lekko odsunięta na margines opowiadania, a w końcu nie miała jeszcze okazji zaprezentowania swoich mocy, które wydaje mi się będą dość potężne.

    No i na ostatek coś co Tygrysy lubią najbardziej czyli Shan. Stęskniłam się za nim, podczas podróży Naruto nie było go za wiele. Z resztą jedne z najlepszych scen Shana są właśnie te z udziałem Naruto! Ja także doskonale wiem dlaczego te wszystkie dziewczyny tak za nim szaleją :D

    Reasumując całość bardzo mi się podobała. Najlepszą rzeczą była oczywiście wielowymiarowość rozdziału, więcej takich!! Jedyną rzeczą na minus jest niestety długość, a raczej jej brak. Jednak skoro piszesz, że wena wróciła mam nadzieję, że zrekompensujesz to niedługo kolejnym rozdziałem.
    Pozdrawiam, Rima

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. a właśnie długość jest tylko o stronę krótsza niż zwykle xD ale nawet stronę się czuje, prawda?
      pozdrawiam!

      Usuń
  2. Nareszcie doczekaliśmy się kolejnego rozdziału :-) Jak zwykle jest bardzo dobrze napisany, choć można trafić na drobniutkie błędy.
    Cieszę się, że napisałaś o Oksu bo ciekawa z niej postać.
    Nihat szuka pracy? Ciekawe jakiej?
    Ha no i banda Faraona z Shanem na czele jest super i mam nadzieję, że nie raz nabroją. Poza tym młody Uchiha jak zwykle skromny i zabawny. Najlepiej wychodzą te jego rozmowy z Naruto XD
    Ciekawi mnie jak będą wyglądać treningi psychotroników. I jak nasz Lord Hokage udobrucha mieszkańców.
    PS. Czy między Mei i Nihatem coś będzie?

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. o związkach naszych bohaterów nic nie zdradzam xD wszystko się okaże w następnych rozdziałach xD
      pozdrawiam!

      Usuń
  3. Po pierwsze… Czy do mnie nie doszła wiadomość, czy Ty po prostu zapomniałaś powiadomić mnie o nowym rozdziale?;> Bardzo nie ładnie! Ja już tu właśnie chciałam do Ciebie pisać z pytaniem „Kiedy nowy rozdział?!” i takie tam. Bałam się nawet, że może porzuciłaś bloga, stwierdziłaś „wyrosłam z tego”, czy coś w tym stylu i nie dokończysz tej historii ;( No… ale uprzednio postanowiłam jeszcze raz do Ciebie zajrzeć i upewnić się, żeby nie wyjść na głupią. No i proszę! Rozdział pojawił się już przed wczoraj! Ha! Radości nie było końca, kiedy to ujrzałam!

    No to przejdę do fabuły… Nihat i Mei<3 i jak tu się nie złościć, kiedy serwujesz nam tylko tyle o nich?! W sumie aż tak by mi to nie przeszkadzało, bo fajnie się wkomponowało i zrobiło się tak… bardziej majestatycznie, ze nie wszystko na raz, ale… ale ja się boję, że znów będzie trzeba długo tak długo czekać, a uwierz, że za Twoimi rozdziałami można się stęsknić!
    No! Ale muszę przyznać, ze bardzo podobały mi się sceny z Oksu i Nihatem. Nie były co prawda jakieś porywające, ale fajnie, że pisząc je, oddałaś w jakimś stopniu ich charakter. Nie lubię, kiedy każda scena jest pisana w identyczny sposób. Najlepsze są takie, gdzie narrator wczuwa się w bohatera i opisuje wszystko jego oczami i myślami :)
    Szkoda, że nie było więcej Shana. Urzekł mnie tekstem o „mojej bandzie”. Taki zajebisty starszy brat dla tych dzieciaków musi z niego być. Kiedy tak czytałam scenę z Oksu, przyszło mi na myśl, ze w sumie ciekawa parka mogłaby wyjść z nią i z Shanem xD taka totalna odmiana dla niego, gdyby musiał ostrożnie podchodzić do dziewczyny i powolutku ją przekonywać chociażby do chwycenia za dłoń, czy uścisku :)
    Co jeszcze? W sumie wszystko mi się podobało, ale te dwie sceny najbardziej. Chciałam się wypowiedzieć jakoś szerzej, ale komentarz uleciał mi z głowy, wiec wybacz. Nadrobię to następnym razem, o ile rozdział pojawi się na tyle szybko bym nie zapomniała o tej obietnicy xD
    Tak, czy inaczej. Więcej Shana i Nihata proszę ;)

    Pisz, pisz i jeszcze raz pisz!
    Pozdrawiam i dużo Weny życzę!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. tym razem nie informowałam, a to dlatego, że mi gg siadło xD nie używałam go już bardzo długo, jak dodawałam notkę próbowałam je włączyć, ale się nie dało. musiałam odinstalować i muszę ściągnąć nowe, a nie chce mi się teraz xD

      wyrosnąć z ayanami? chyba dopiero koło pięćdziesiątki xD kiedyś obiecywałam, że ayanami jest wieczne i nie mam zamiaru się wycofywać xD

      pozdrawiam!

      Usuń
  4. Hej !
    Któregoś pięknego razu w ramach odstresowania i zapomnienia o sesji postanowiłam poczytać opowiadania o Naruto... Tak sobie chodziłam po różnych blogach aż trafiłam tu... Od samego początku wciągnęła mnie akcja Twojej historii... Jest oryginalna, ciekawa i ma klimat który kocham... Po za tym jest w niej para którą kocham Naru&Hina! xD <3 Co jeszcze mogę powiedzieć... Kocham Junichiegi, Mintao no i Shana (Biedny Sasuke ale mu się dostał synek... Hmm może to kara za chęć zniszczenia Wioski :P) xD Hmm aaa i jeszcze naprawdę strasznie podoba mi się jak przedstawiłaś bohaterów z Naruto... Niby się nie zmienili a jednak zmienili...

    Dobra ciesze się że piszesz mimo sesji ^ ^

    Pozdrawiam i weny!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. witam wśród czytelników i dziękuję za komentarz xD cieszę się, że opowiadanie Ci się podoba xD
      pozdrawiam!

      Usuń
  5. Jak można mnie nazwać zołzą???!!! Nie uszkodziłam Cię jeszcze tylko dlatego że musisz przecież skończyć opowiadania...
    A Shan przy nas to się chowa xD ale i tak go kocham xD

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. no widać można Cię tak nazwać, ponieważ to zrobiłam xD poza tym to Ty mnie nie strasz, bo ja się Ciebie nie boję. a tak już całkowicie, to wydaje mi się, że w uszkadzaniu to ja jestem lepsza...

      Usuń
    2. I tu się z Tobą zgodzę xD wydaje Ci się xD

      Usuń
  6. boże ja chce nowy rozdział.... dasz rade w weekend jeszcze coś wstawić? XD

    OdpowiedzUsuń
  7. Super rozdział!!!!!

    OdpowiedzUsuń
  8. Hej, kochana! Pamiętasz mnie jeszcze?:D Tyle laaat minęło!
    Wróciłam, bo znalazłam cię na blogspocie i zaczynam od nowa (przypominać) i nadrabiać twoją historię.
    P.S Zrób jakąś zakładkę z rozdziałami, bo naprawdę ciężko się w tym archiwum połapać xD

    Spodziewaj się mojego komentarza za jakiś czas! xD

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. jejciu, jasne, że pamiętam xD witaj ponownie xD

      żadnych zakładek robić nie będę, archiwum ładnie się rozwija, nie narzekaj, oj, oj xD na komentarz czekam z niecierpliwością i życzę miłego czytania!

      pozdrawiam xD

      Usuń
  9. AAAAA obiecuję sobie że skomentuję, obiecuję i nic (i tak od 4 lutego ;)) Notka świetna, w każdym momencie więc nie będę się rozpisywać. Cieszę się na przyszłe sceny z Mei i Nihatem i nawet nie próbuj zaprzeczać, bo takie po prostu muszą być ;) Fajnie że Oksu dostała swoje 5 minut i mam nadzięję że będziesz rozwijać jej wątek w następnych notkach (jej i wszystkich innych ;)). No mogę się doczekać ciągu dalszego. Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. jejciu, już się zaczynałam o Ciebie martwić, serio. bałam się, że coś się stało. odzywaj się, błagam, bo wyobrażałam sobie wszystko, od choroby po katastrofę lotniczą xD

      cieszę się, że napisałaś xD Mei i Nihat, no zobaczymy xD pozdrawiam!

      Usuń
  10. Kiedy możemy się spodziewać nowego rozdziału?

    OdpowiedzUsuń
  11. Jestem, czytam, zachwycam się. Shan jest genialny jak zawsze, Nihat intryguje strasznie i ogólnie kocham to opowiadanie!
    (I jestem złym człowiekiem, bo zabijam Twoją wenę przez niekomentowanie przez miesiąc. Przepraszam.)

    Pozdrawiam! (:

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. nooo, a ja chcę pisać, i może nawet w weekend coś wyskrobię, więc proszę bez takich numerów xD

      Usuń
  12. Czy notki będą się pojawiały raz na miesiąc, czy z dużymi odstępami?

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. nie wiem, na serio, jakieś urwanie głowy mam ostatnio, jakby się wszechświat na mnie uwziął! już nawet nie chodzi o brak weny, tylko o brak czasu! pojechałam na weekend do babci, a ona z racji cieplejszych dni zatrudniła mnie do sprzątania... wszystkiego! i tyle mojego weekendu :(
      nie wiem, ciężko mi powiedzieć, jak się notki będą pojawiać, bo jest tak, że kiedy napiszę, to wrzucam.

      Usuń
  13. Dwa Słowa: Jesteś Genialna.

    OdpowiedzUsuń
  14. Jak ci idzie pisanie? :-)

    OdpowiedzUsuń
  15. Przybywam! Komentuję :D musiałaś czekać, tak wiem :< ale ja też musiałam nabrać swoje pokłady weny na kilkadziesiąt blogów i swoje własne opowiadanie :P jak chcesz się pośmiać z tej porażki to zapraszam xD dobra, koniec marudzenia, oznajmiam, że jestem, nadrobiłam cię, a teraz nie musisz czekać czy mydlić ludziom oczy, że nie masz napisanej notki :P Pozwalam ci już ją publikować xD Nie ma za co xD
    Od początku, cud-rozdział :D tak, zaczyna się od po upojnej nocy xD nie musisz nam oszczędzać takiego szczególiku, ja bym chętnie poczytała xD i pewnie inni też xD no ale wbija Junichi – słodkie dziecko – wszystkie dzieci są słodkie xD bąbelki, słowo, które ponoć nie da się powiedzieć w gniewie xD niemniej jednak ciekawa jestem co on widzi, myśli… to jedna z sytuacji, w której mam ci za złe pisanie w narracji pierwszoosobowej xD ale wychodzi ci ona zajebiście, także wybaczam :P Heh, Shan w oknie xD no jasne, pewnie nie chciał złościć Hokage swoją obecnością w jego mieszkaniu, stąd okno xD no mniejsza, to fuj xD nie ważne w jakim wieku, zawsze czułości rodziców są dziwne xD Mei pewnie też jest jedną z tych osób, która woli myśleć, że rodzice robili to tylko w przypadku, kiedy powstało rodzeństwo xD no i git, dziewczyna rzyga tęczą na widok par, ja też tak robię, gdyż bo ponieważ nie mam drugiej połówki :P :P Hehe Naruto ocenia poziom seksapilu Shana xD niech się przyjrzy głosom w ankiecie :P czasy Sasuke dawno minęły, kiedy to było? DAWNO XD wybacz Naru, jesteś stary xD
    Oksu jest strasznie sztywna i nie chce mieć z Shanem nic wspólnego… no jak tak można, powinien ją nachodzić ile się da xD przecież ktoś go nie lubi, niedopuszczalne! xD hmm „moja banda” czyżby został liderem grupy? xD o zgrozo xD na szczęście Mei go pilnuje… no przynajmniej jest z nimi xD och i nie lubi Oksu albo raczej nie lubi słuchać szczerej krytyki o sobie, no niestety life is brutal :P hehe, Lala widać potrafi się z Shanem dogadać, ale szczerze mówiąc bardziej mi się podoba jak mu pokazuje, że ma go w dupie :P to pokazanie środkowego palca z rozdział albo dwa temu XDDD no epickie to było ;D
    Uuu :D Podoba mi się ta niezależność u Nihata :D Dobrze to o nim świadczy jako o mężczyźnie :D No i kurczę przytulił Mei, ale trochę słabo to Shan mu pomógł – to jest kumpel xD heh, trójkątów mu się zachciewa, no ale dobrze, że z nimi, a nie bandą xD Nie no, Gruszka by się nie zgodził :P a tak poważnie to no! Mei i Nihat tak bardzo do siebie pasują ♥ nie oszukuj mnie! Pasuję do gustu Mei, Mintao go nie lubi i Naruto go nie lubi! Zakazana miłość xD w dodatku tak ładnie zakończyłaś ten wątek :D :D
    Naruto narzeka na bycie Hokage albo raczej na papiery, no chyba wiedział na co się pisał xD Sasuke wchodzi sobie na bezczelnego do gabinetu, no cały on :P ale Nru się w ogóle nie czepie, że nie okazuje mu należnego szacunku, a Shana owszem, czepia się! A on odnosi się do niego z wielkim szacunkiem! Opiekuje jego dziećmi, Junichim, Mei czasem Mintao. Dba o radosną atmosferę w wiosce, pomaga mu w pozbyciu się nie-ramenowych dań z lodówki… trzeba docenić! XD XD dobra, mniejsza :P czyszczenie placu treningowego, sprzątający faceci, cudowny widok xD chociaż może trochę przesadzam, skoro zając spieprzył z miejsca xD no tak… oni są przecież starzy xD libido już nie te xD no to jestem ciekawa, jak ten ich trening będzie wyglądać :D :D
    Publikuj next’a! xD
    Życzę weny, czasu, ochoty i co ci tam jeszcze potrzebne xD
    Pozdrawiam ciepło z południa Polski xD

    OdpowiedzUsuń
  16. Jest szansa na to że wstawisz coś w weekend?

    OdpowiedzUsuń
  17. Mam nadzieje że napiszesz następny rozdział niedługo

    OdpowiedzUsuń
  18. Już kwiecień a tu nadal nic...
    Szkoda

    OdpowiedzUsuń
  19. JESTEŚ, PISZESZ! Jak się cieszę ! Pamiętasz mnie ??? Miałam bardzo, bardzo długą przerwę, postanowiłam wrócić i po prostu tak się cieszę, że zostałaś przy tym! Tak mało znajomych zostało przy pisaniu, że aż serce się kraje ! Po maturach nadrobię Twojego bloga! Poprawiłaś mi dzisiaj humor! Dziękuję Ci z całego serca!

    OdpowiedzUsuń
  20. Hej pamiętasz jeszcze o nas? O swoich wiernych czytelnikach?

    OdpowiedzUsuń
  21. Mam pytanie. Czy ty żyjesz?!?! Jeśli tak to daj znak życia. Niewiem np. czejś sorry że niema notek z jakiegoś tam powodu i najbliższej możecie się spodziewać w tedy i w tedy. Czy coś w tym stylu. Bo nie którzy (np. ja) wchodzą tu prawie codziennie w wolnej chwili. A jeśli masz zamiar porzucić bloga to to napisz. Bo takie zostawienie nas bez żadnych informacji powiedżmy w prost jest chamskie. Sorry jakby coś cię obraziło ale ten blog jest jednym z mojich ulubionych a już na jednym dałam podobny komentaż tylko tam byłam spokojniejsza bo autorka dała zawiadomienie że zawiesza. Dobra kończe bo mam dość. Niedość że miałam kiepski dzień to pisze ten komentaż.

    z życzeniami powrotu do pisznia
    Rei Ryuu

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. żyję, żyję. nie pisałam, bo: po pierwsze, mam nową pracę i mój wolny czas jest mocno ograniczony, a po drugie, wyjechałam, i nie było mnie przez ostatnie kilka dni. nie potrafię póki co obiecać nic odnośnie najnowszej notki.

      Usuń
  22. ale nie zawieszam, nie nie! notka będzie!

    OdpowiedzUsuń
  23. To super :)
    Nie mogę się doczekać.
    Zwłaszcza, że Shana czeka świetlana przyszłość.
    I chcę ją poznać.

    OdpowiedzUsuń
  24. Jedno z najważniejszych świąt państwowych Rosji jest w tym miesiącu. Taki bezsens, ale nie wiem, co napisać, byś opublikowała nową nocię...

    Czy jest szansa, by to wydarzenie, na które czeka ludzkoś, odbyło się w tym miesiącu?

    OdpowiedzUsuń
  25. Słuchaj! Wiem, że możemy być upierdliwi ale jesteśmy tacy bo nam cholernie zależy na tym opowiadaniu! Więc chociaż napisz nam, że nie masz już czasu na to opowiadanie lub że ci się znudziło i kończysz z nim. Ja nie mam do ciebie pretensji tak jak wszyscy twoi czytelnicy, ale prosimy cię wyjaśnij nam tą sytuację.

    ~Wierna czytelniczka

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. pisałam powyżej, że to z powodu nowej pracy. nie mam czasu pisać notki, ponieważ w wolnych chwilach piszę pracę magisterską, gdyż chcę się obronić w czerwcu. resztę czasu spędzam na zmianę w pracy i na uczelni. notka będzie, gdy znajdę czas na jej napisanie, ale nie potrafię powiedzieć, kiedy to będzie. pozdrawiam i przepraszam z całego serca, ale nie mam po prostu czasu.

      Usuń
  26. Znam ból braku wolnego czasu, ale ta wymówka przestała byś aktualna na przełomie marca i kwietnia. Nie wierzę, że od 4 lutego do teraz nie miałaś ani chwili czasu, żeby nabazgrać kilka zdań. Przez ten czas miałabyś rozdział gotowy. Nową notkę obiecywałaś nam ok 24 marca (na facebook'u). Rozumiem, praca magisterska itd, ale kurczę, trochę nas nie szanujesz. Może nie robisz tego specjalnie, ale mogabyś nam nie obiecywać czegoś, czego prawdopodobnie nie dostaniemy aż do wakacji. A serio pół roku to naprawdę długo. Bez urazy, naprawdę kocham twoje notki, ale po co czytać coś, co być może już nie będzie miało kontynuacji. A nawet jeśli to będzie to z takimi dużymi przerwami. Jeśli nie masz czasu na swoje hobby, którym, jak zgaduję, jest pisanie, to zastanów się czy nie warto zrobić sobie przerwy i przestać oszukiwać nas i siebie?

    OdpowiedzUsuń
  27. Mam pewne pytanie :-) Uwielbiam kiedy opisujesz przeszłość naszych bohaterów. Czy mogłabyś zobić tak częściej (przynajmniej raz) ? np. moment kiedy Naru się zakochał czy co :-)

    OdpowiedzUsuń
  28. Hej,
    nawet lord hokage nie może nacieszyć się żoną, czy mi się dobrze zdaje, że szykuje się coś między Mei a Nahtem...
    Dużo weny życzę...
    Pozdrawiam serdecznie Basia

    OdpowiedzUsuń