Wywiad z autorką

            Ayanami przełknęła ślinę, patrząc na trzy osoby, siedzące naprzeciw niej. Czuła się dziwnie. W swojej niezbyt długiej karierze dziennikarskiej przeprowadziła wiele wywiadów, ale zawsze to ona była po tej drugiej stronie dyktafonu. Teraz siedziała jak na szpilkach, nie wiedząc, o co będzie pytana.

            Pomieszczenie było małe, zwykły salon, dwa fotele i kanapa wokół stolika na kawę, kilka szafek z książkami dookoła. Na stoliku stały cztery filiżanki parującej, czarnej kawy i talerzyk z ciastkami. Przyjemna sceneria i to ona ją wymyśliła. Była z siebie dumna.

            Spojrzała na trójkę dziennikarzy. Mei miała na sobie zwykłe dżinsy i białą bluzkę z kołnierzykiem, rozpiętą przy szyi. Rozglądała się ciekawie po pomieszczeniu, marszcząc jasne brwi. Ayanami chyba nie trafiła w jej gust, ale co tam.

            Obok Mei siedział Shan, nonszalancki mimo niechlujnie narzuconego stroju. Czarne spodnie, biała koszulka z napisem KRĄŻĄ POGŁOSKI, ŻE JESTEM BOSKI, narzucona na nią czarna, rozpięta koszula i łańcuszek z nieśmiertelnikiem na szyi. Przełknęła ślinę, wodząc wzrokiem po idealnych rysach klanu Uchiha, czarnych jak noc włosach, spiętych w kucyk, doskonale wykrojonych ustach, migdałowych oczach. Gdy złapała jego spojrzenie, szybko zerknęła na Mintao. Sama sobie była winna, takim go w końcu stworzyła.

            Siedzący po drugiej stronie Shana blondyn przeglądał notatki. On również spiął włosy w kucyk, ayanami miała słabość do facetów z długimi włosami. Białe oczy Mintao śledziły tekst z kartek, które trzymał, chłopak jak zwykle prezentował się nienagannie, spodnie od garnituru, biała koszula. Ubrany był bardziej jak na egzamin niż cokolwiek innego.

            Mei odchrząknęła.

- Mamy czytelnika, zaczynamy? – zapytała, patrząc po wszystkich. We trójkę skinęli głowami.

- Nie denerwuj się – odezwał się Mintao do ayanami, a ta skinęła głową. – Nie będziemy natrętni.

- Mów za siebie – dorzucił Shan, zacierając ręce. Wyszczerzył się dziko, ale ayanami starała się na niego nie patrzeć.

- To może ja zacznę – powiedziała Mei, uśmiechając się delikatnie. Ayanami wiedziała, że jej uśmiech też niczego dobrego nie oznacza, więc od razu zaczęła się stresować. Czemu się na to zgodziła, i czemu to nie ona zadawała pytania? Kto tu w końcu był autorem, do jasnej cholery? – Mnie interesują sprawy prywatne, brat popyta o bloga – poinformowała ją blondynka. Ayanami znów tylko pokiwała głową. Nie, nie była milczkiem, broń Boże. Tylko, kurde, czemu ten Uchiha musiał się tak na nią gapić?! – Może na początek dwa pytania? Jak masz na imię i czemu wybrałaś nick ayanami? Wiem, że niektórzy pytali o to na GG.

- Ayanami ma na imię Magda – odpowiedziała, a potem skrzywiła się. Po cholerę mówiła o sobie w trzeciej osobie?! – Bardzo lubię swoje imię, ale nienawidzę, gdy się je zdrabnia. Wszyscy moi znajomi wiedzą, że to mnie wkurza. Gdy komuś wymknie się „Madzia”, zaraz mnie przeprasza. Co do niku ayanami, to mniej więcej w okresie, gdy zakładałam bloga, dostałam w prezencie od koleżanki tomik mangi Neon Genesis Evangelion. Jedna z bohaterek tej mangi nazywa się Ayanami Rei. Od niej mój nick, bardzo lubię Rei. Sentyment do tej mangi widać nie tylko po nicku. Siostra Mayi dostała imię Asuka po jednej z bohaterek Evangeliona, na blogu pojawi się także imiennik głównego bohatera owej mangi, a także imienniczka Rei, ale to w dalszej kolejności…

- Opowiedz o powstaniu bloga – poprosiła Mei, mrugając jednym okiem. Ayanami wzięła głęboki oddech. Shan przywłaszczył sobie talerzyk z ciastkami, jedząc jedno po drugim.

- Mało kto wie, że blog w ogóle by nie istniał, gdyby nie moja młodsza siostra – powiedziała ayanami, uśmiechając się lekko. – Miałam wtedy bloga, na którym spisywałam swoje przemyślenia. Było to w trzeciej klasie liceum. Nie prowadziłam go długo, ponieważ siostra zaproponowała, by zamiast przemyśleń, zacząć publikować opowiadania. Znalazła na dysku pierwsze rozdziały tego opowiadania, a było ich już kilkanaście, przeczytała, podobały jej się i to za jej namową usunęłam istniejące na blogu wpisy, zmieniłam jego adres i dodałam pierwszy rozdział ayanami-opowiadanek. Siostra zaś zajęła się grafiką. I tak się to zaczęło i trwa do dzisiaj. W kwietniu tego roku blog będzie miał już cztery lata.

- Cztery lata to długo – zauważyła Mei. – Czy fabuła opowiadania jest wymyślana na bieżąco, czy została wymyślona już dawno?

- Wkraczasz na mój teren – zauważył Mintao. Mei warknęła na niego, niezadowolona, że jej się wcina.

- Przechodzę płynnie z tematu na temat – odparła jego siostra, po czym znów uśmiechnęła się do ayanami. Ta niepewnie oddała uśmiech.

- Fabuła została wymyślona jeszcze przed powstaniem bloga – odparła autorka. – I jest raczej niezmienna. Wszystkie pary, główne wątki, większość bohaterów, ich imiona, moce, pasje… Właściwie, zmieniają się tylko drobne detale, pogoda, czasem miejsca walk czy coś takiego… Szczerze, fabuła jest bardzo, bardzo, bardziej niż bardzo starannie przemyślana i zaplanowana. Jak moi czytelnicy wiedzą, nic nie dzieje się bez przyczyny. Są takie wątki w Hiroetsu, które znajdą swoje wyjaśnienie dopiero pod koniec Nowej Generacji. Tego nie widać, a ja bardzo bym chciała zobaczyć miny czytelników, kiedy wszystko sobie skojarzą i pomyślą „no faktycznie!”.

- Opowiadanie zostało wymyślone w trzech częściach? – spytał Mintao, gromiąc siostrę spojrzeniem, bo ta już otwierała usta. Mei zagryzła dolną wargę.

- Tak, trzy części, Hiroetsu, Nowa Generacja i Pałac Możliwości. Czy Pałac kiedykolwiek zostanie napisany, nie potrafię obiecać. Kishimoto nieco popsuł mi moje plany.

            Shan nagle drgnął i wlepił w nią oczy.

- C-co?! – wykrzyknął. – Hej, nie możesz!

- Przykro mi – odparła.

- Nie, nie, nie! Nie zgadzam się, ayanami, weź, musisz napisać trzecią część! No sorry, ale… no weź… błagam cię!

            Autorka pokręciła głową.

- Shan, przecież nie mówię, że nie napiszę. Mówię „nie wiem” – powiedziała.

- Sharingan!

            Ayanami zmrużyła oczy.

- A chcesz, żeby coś ci się stało? Nie wiem, mały wypadek w następnym rozdziale? – spytała, oglądając swoje paznokcie. Chłopak przyglądał jej się chwilę, a potem sarknął, odwracając od niej głowę.

- Wredna, ruda małpa – wymamrotał sobie pod nosem, splatając ręce na piersi. Mei zgromiła Shana wzrokiem, a potem odchrząknęła niepewnie i obróciła głowę ku autorce.

- Wracając do tematu rozmowy, jaka jest ayanami?

- Aspołeczna – odparła autorka po dłuższym zastanowieniu. – Stanowczo aspołeczna, choć mam przyjaciółkę – na użytek rozmowy nazwijmy ją Przyjaciółką A – która stara się mnie socjalizować. Przyjaciółce A zdarza się często przedstawiać mnie swoim znajomym, dodając na koniec, że tylko taką mam minę, ale tak naprawdę jestem sympatyczna. Lub, że tylko tak groźnie wyglądam, a jestem nawet miła. Reakcje ludzi na jej teksty są bardzo zabawne. Moja Przyjaciółka A jest osobą bardzo towarzyską i to aż dziwne, że jest w stanie ze mną wytrzymać. Często opowiada mi o naszych znajomych (zwyczajnie plotkuje), a ja przeważnie nie wiem, o kim mowa. Na roku mamy sto pięćdziesiąt osób, a ja nie znam imion większości z nich. Gdy ktoś z tej grupy na korytarzu mówi mi cześć, to mu nie odpowiadam, bo myślę, że to nie do mnie. Ludzie myślą, że jestem niesympatyczna, a ja po prostu za znajomego zaczynam uważać kogoś, kogo a) imię znam i pamiętam jego twarz, b) rozmawiałam z tym kimś kilka razy, c) zrobił na mnie dobre wrażenie. Ja jestem mistrzem złego wrażenia. Pierwsza myśl większości ludzi na mój temat, to słowa „dziwna jakaś”. Tak miała moja druga przyjaciółka, nazwijmy ją Przyjaciółką K. Dwa lata temu mieszkałyśmy razem, teraz mieszkamy dwadzieścia minut drogi od siebie. Dopiero po prawie roku znajomości przyznała, że gdy trafiła do mojego pokoju w akademiku, pierwszą jej myślą było, żeby się jak najszybciej ode mnie wyprowadzić.

- Ale mimo wszystko jestem również przyjacielska. Jeśli kogoś lubię, jestem oddaną i wierną przyjaciółką, na dobre i na złe. Dzięki temu mam silne grono cudownych przyjaciół. Jest ich niewielu, ale mogę na nich liczyć, a oni wiedzą, że mogą liczyć na mnie, cokolwiek by się nie stało. Nowopoznanym osobom mogłabym się wydać introwertyczką, ale jest odwrotnie. Jestem też optymistką, i to graniczącą z szaleństwem. Dużo mówię. Bardzo dużo mówię, ale nie do wszystkich. Moja trzecia przyjaciółka, Przyjaciółka P, jest obecnie za granicą. Gdy wraca co jakiś czas i rozmawiamy, zawsze się śmieje z tego, że się odzwyczaiła od mojej gadaniny, bo jestem niczym karabin maszynowy. Moje poczucie humoru to poczucie humoru Shana – powiedziała, uśmiechając się, a Shan wyszczerzył zęby i odgarnął do tyłu niesforny kosmyk włosów – więc nie każdy jest w stanie to znieść. W ogóle, bardzo dużo się śmieję. Przyjaciółka P doradziła mi, bym po prostu powiedziała, że jestem pozytywnie zwariowana z ironicznym poczuciem humoru. Nie umiem pocieszać, ale w każdej sytuacji mogę poprawić nastrój i rozśmieszyć. Im bardziej kogoś lubię, tym bardziej lubię ścierać się z nim słownie. Dlatego często ludzie postronni myślą, że jestem wredna dla swoich koleżanek. Zdaję sobie także sprawę z tego, że jestem zarozumiała, ale staram się z tym walczyć. Moje zadufanie w sobie z całą pewnością słychać w tej gadce i zapewne czasem przebrzmiewa na blogu. Na szczęście wśród znajomych zauważyć to są w stanie tylko osoby, które są moimi przyjaciółmi.

- Czy twoje postaci wzorowane są na osobach, które znasz? – zapytał Mintao. – Na twoich znajomych?

- Absolutnie nie – odparła ayanami. – To żadna zabawa, przekalkować czyjś charakter. A kreowanie bohaterów to jest właśnie to, co lubię najbardziej. Bardzo się staram, by moje postaci były jak żywe.

- A twoje cechy charakteru? Wspomniałaś, że Shan ma takie samo poczucie humoru jak ty – pytał dalej Mintao.

- Cóż, myślę, że każda z moich postaci ma w sobie cząstkę mnie samej. Mei, ty chyba najbardziej ze wszystkich postaci odziedziczyłaś moje podejście do życia i sposób bycia. W dzieciństwie byłam typową chłopczycą, grałam z kolegami z podwórka w piłkę, podchody, wspinałam się na drzewa. Shan, stanowczo mój dowcip. Mintao, na ogół moje opanowanie, tyle że ty jesteś opanowany przez większość czasu, a ja tylko wśród mało znajomych osób. Maya moją nieśmiałość wobec obcych. Ale i tak każde z was jest niepowtarzalne, bo to tylko pojedyncze cechy, a wy to prawdziwe, mocne i wyraźne charaktery.

- Gdybyś miała opisać jeden dzień z życia ayanami – zasugerowała Mei. Autorka uśmiechnęła się, sięgnęła po filiżankę kawy i upiła małego łyka. Potem odstawiła ją i znów wzięła głęboki oddech. Jednak wciąż się stresowała tym całym wywiadem. Jej czytelnicy pewnie pomyślą, że naprawdę jest dziwna.

- Moje dni są normalne – powiedziała, wzruszając ramionami. – Na przykład dziś. Wstałam rano, nie jedząc nic i nie pijąc uszykowałam się w dwadzieścia minut i pobiegłam na uczelnię. Jestem śpiochem i cenna jest dla mnie każda minuta snu. Tak więc na porannych zajęciach byłam głodna. Przy wpisywaniu się na listę przed drzwiami zapomniałam, że czasem powinnam ugryźć się w język. Powiedziałam grupie, żeby się rozstąpili, ponieważ dotarłam, a w ogóle, to co oni tu robią i żeby sobie poszli, bo mi przeszkadzają. Przyjaciółki parsknęły śmiechem, reszta, no cóż… hmm… Powinnam stanowczo ugryźć się w język, ale byłam głodna, więc mam usprawiedliwienie. Potem wróciłam do akademika i zjadłam śniadanie. Wypiłam kawę, kawa jest bardzo ważna. Czarna. Mocna. Trochę cukru. Pisałam. Dla czytelników. Znów pognałam na zajęcia. A potem do akademika. Obiad. I do końca dnia znajomi. Cudowne sąsiadki i współlokatorki. Miałyśmy w pokoju musical. Za każdym razem, gdy robiłyśmy coś „ważnego” musiałyśmy o tym zaśpiewać. To i tak lepsze niż dni, gdy ustaliłyśmy, że mamy w pokoju narratora. Ciężko jest pamiętać o tym, by do każdej swojej wypowiedzi dodawać narrację. Wolę śpiewać. Moja piosenka o wyjściu do kibla bardzo się współlokatorkom podobała. Często też wieczory kończą się wyjściem gdzieś. Mam mocną głowę, poza tym po alkoholu zawsze mam wenę. Zresztą, codziennie mam przynajmniej kilka minut natchnienia. Moje dni wypełnia to, co lubię i ludzie, których lubię. Nie jestem nikim wyjątkowym i nie mam oszałamiających przygód – no, chyba że w mojej głowie, bo tam cały czas coś się dzieje.

- Jeśli już jesteśmy przy twojej głowie – zauważył Mintao – to powiedz, skąd pomysł na twoje opowiadania i skąd czerpiesz natchnienie?

- Pomysł? Nie wiem. Ciężko jest powiedzieć, skąd konkretnie. W liceum zaczęłam oglądać anime i czytać mangę Naruto i stało się, pewnego dnia usiadłam przed komputerem, utworzyłam nowy dokument, nazwałam go „opowiadanie o dorosłym Naruto” i jakoś poszło. Fajnie było wymyślać na początku wszystkie osoby, ich relacje, zastanawiać się, jak byłoby najprawdopodobniej, ile dzieci powinien mieć Naruto, ile Sasuke? Czy to dobrze, łączyć Sasuke z Sakura? W ogóle, czy potrafię pisać o Sasuke, ponieważ nigdy za specjalnie go nie lubiłam. A potem, gdy już założyłam z siostrą bloga, czy nowe postaci, których jest tak dużo, przypadną do gustu czytelnikom? Czy to aby nie za długi tasiemiec? Czy starczy mi siły i wytrzymałości, by doprowadzić historię do końca? Czy będzie ktoś, kto będzie czytał to opowiadanie przez cały czas?

- Co do natchnienia, to czerpię je z wielu rzeczy. Czasem coś dobrego przeczytam i zaraz mam mnóstwo pomysłów, czasem obejrzę, wysłucham, a czasem mi się przyśni. Są też takie momenty, gdy idę ulicą, myślę o głupotach i nagle bum! Już wiem i rodzi się kwestia, jak szybko znajdę kartkę i długopis, by to zapisać zanim zapomnę – powiedziała autorka, uśmiechając się pod nosem. – Inspirują mnie też inni ludzie. Ich rozmowy, nawet rozmowy obcych, które czasem podsłuchuję. Dużo też obserwuję, zwracam uwagę na reakcje ludzi, ich miny, odmienne charaktery i sposoby zachowania.

- A teraz konkretnie, skąd pomysł na stworzenie psychotroników? – zadał kolejne pytanie Mintao. On i Mei najwyraźniej postanowili udawać, że nie posiadają swojej mocy.

- Chyba od Kakashiego. Od jego słów "Następne pokolenie zawsze wyprzedzi poprzednie. To jeden z nigdy nie kończących się cyklów życia”. A skoro każde pokolenie jest silniejsze od poprzedniego, to ja musiałam wymyślić coś, co przebiłoby Jinchuuriki. Wiedziałam, że moc Naruto będzie się tylko rozwijała i rozwijała, wiec to musiało być coś, co będzie inne i nie będzie mi się kłóciło z tym, co wymyśli Kishimoto, a jednocześnie będzie logiczne i prawdopodobne. Pomysł zrodził się też dzięki Haku, jego pieczęci, wykonanej jedną ręką. Dla mnie to przejaw umiejętności nowego pokolenia. Tak więc jeszcze nowsze musiało przestać ich używać. Ogólnie starałam się, by prawdopodobieństwo, że przyszłość mogłaby tak wyglądać, było jak największe.

Ayanami znów sięgnęła po filiżankę z kawą i upiła łyk gorzkiego napoju. Czasem, gdy dużo mówiła, potem bolało ją gardło. A mówiła dużo przez większość czasu.

- Jak wymyślasz ich moce?

- U was – odparła, patrząc najpierw na Mintao, który zadał to pytanie, a potem na Mei – wynika to ze zdolności Naruto i Hinaty. Podobnie u Junichiego. U Mayi to także pomieszanie zdolności jej klanu. Co prawda nie zostały one do końca wyjaśnione, ale wystarczy to, czego się dowiedzieliśmy od Asuki – łączenie w pary spokrewnionych ze sobą osób, fakt, że rodzice dziewczyn też byli rodziną, mieszanka genów, jaka była tego wynikiem – żeby zrozumieć, że Maya i Asuka mają prawo być psychotroniczkami. Reszta mocy albo jest moim „widzimisię”, ponieważ mam takie prawo, albo będzie wyjaśniana, jeśli zajdzie taka potrzeba. Pomysłów raczej nie podchwytuję od nikogo, nawet jak dojdą jakieś bardziej skomplikowane moce, niż żywioły czy czytanie w myślach, będą one wynikiem mojej burzy mózgu.

- Planujesz także jakieś sceny alternatywne? – zainteresował się Mintao.

- Oczywiście! Całe mnóstwo! Scena gdy Mei i Shan rozmawiają ze sobą o tym, czy mogliby być parą, wyglądała zupełnie inaczej gdy jakieś trzy i pół roku temu zapisałam ją w zeszycie, oznaczając „NG, gdzieś połowa opowiadania”. Tytuł Nowa Generacja istniał od zawsze, podobnie Płac Możliwości. Ten drugi wywodzi się od wiersza Emily Dickinson. Wracając do tematu, w pierwszej wersji dochodziło do pocałunku, który zainicjowała Mei po imprezie, na której byli. Pocałunku przy drzwiach domu Mei. Shan był bardziej pijany. Spał u niej i rankiem doszło do rozmowy. Potem z tej sceny zrezygnowałam, uznałam, że pocałunek mógłby im trochę namieszać, a mają być tylko przyjaciółmi. Podobnie było ze sceną spotkania Lali, ogólny zarys jest taki sam jak był planowany, ale ostatecznie zrobiłam ją dużo śmieszniejszą i bardziej zboczoną. Ja myślę o tym jak o szlifowaniu scen i postaci, nadawaniu im głębi i prawdziwości. Pierwsze zapiski są tylko pomysłami. Czasem scena zmienia się kilka razy, nim trafi na bloga. Są też takie sceny, które miały się pojawić, a jednak z nich zrezygnowałam i istnieją tylko w zeszycie, na laptopie, a czasem zostają tylko w mojej głowie.

- Ile takich scen masz zapisanych?

- Wszystkie ważne – odparła ayanami bez najmniejszego zawahania. – W zeszytach lub na Edwardzie (nawiasem, tak ma na imię mój laptop). Zakończenie. Momenty poznania wszystkich psychotroników. Jakieś śmieszne scenki z Junichim w roli głównej, gdy już wrócą do wioski. Kilka scen z Shanem. Z Oksu, odnośnie jej wątku. I to, co lubię najbardziej, czyli sceny z tobą, Mintao, po powrocie do wioski. Czytelnikom się to spodoba.

- Nie wiem tylko, czy mi się podoba – odparł chłopak, wzdychając cierpiętniczo. – Czytelnicy mnie lubią. Był taki moment, kiedy w ankiecie na temat ulubionej postaci miałem więcej głosów od Mei.

- Serio?! – zawołał Shan, a ciastko wypadło mu z ręki. – Komu zapłaciłeś?!

- Nikomu nie płaciłem! – zawołał Mintao, nieco zły. – A może byś tak w końcu przestał się opychać, tylko zaczął zadawać swoje pytania, co? – zainteresował się blondyn, a Uchiha przełknął ślinę.

- Ale wam tak dobrze idzie, a te ciastka są takie dobre…

- Mintao ma rację – powiedziała Mei z naciskiem. – My się staramy, a ty przywłaszczyłeś sobie ciastka i myślisz, że o tobie zapomnieliśmy!

- Wcale tak nie myślałem! – odparł Shan, a Mei i Mintao spojrzeli na niego w tym samym czasie, z identycznymi, sceptycznymi minami na twarzach.

- Akurat! – prychnęli jednocześnie.

- Dobra, dobra! – zawołał, odstawiając talerzyk. Połowa ciastek, które powinny na nim być, zniknęła w bardzo tajemniczych okolicznościach. – Ja tam mam pytać o to, co czytelnicy lubą najbardziej – powiedział poważnie.

- Czyli o co? – zainteresowała się niewinnie ayanami.

- O mnie samego – odrzekł Shan, szczerząc zęby, a ayanami zaśmiała się w głos.

- No to pytaj – odparła, a chłopak znów odgarnął włosy w ten zawadiacki sposób i uśmiechnął się do niej.

- Oczywiście, wszyscy się zastanawiają, czy będzie taka, która mnie usidli – powiedział. Ayanami otworzyła usta, by odpowiedzieć, ale Shan nie miał zamiaru pozwolić jej mówić. – Co oczywiście jest bzdurą, bo mi się wcale do tego nie spieszy, a droga ayanami mi tego nie zrobi. Ja i dziewczyna, widział to ktoś? To znaczy, widział, ale nie jedną. To byłoby strasznie nie fair wobec tych ślicznotek, które jeszcze nie miały okazji być ze mną na randce…

- A jest taka w Konosze? – zauważyła uprzejmie ayanami, a chłopak zerknął na nią.

- A po co ja mam się ograniczać do Konohy? – zapytał ze zdumieniem. – Świat jest pełen pięknych kobiet! Nie jestem takim frajerem, jak Mintao!

Blondyn zakrztusił się kawą, którą właśnie postanowił spróbować, a Mei zachichotała. Shan rozparł się wygodnie na kanapie, zakładając nogę na nogę.

- Przepraszam bardzo – odezwał się Mintao surowym tonem, ocierając usta białą chusteczka – ale to chyba miał być wywiad z ayanami?!

- Wszyscy wiedzą, że jestem narcyzem – odparł Shan, wzruszając ramionami.

- Przecież i tak pytasz o samego siebie! – wydarł się blondyn. – Czytelnicy mają jedyną szansę dowiedzieć się czegoś! Nie zawiedź ich!

- Szlachetny się znalazł – prychnął Shan, a potem westchnął ostentacyjnie. – Dobra, dobra. Nie ma żadnej, absolutnie żadnej szansy, że będę z małą, co nie? – spytał.

- Nie – odparła ayanami.

- A ten one-shot o mnie, którego przygotowujesz, to kiedy się pojawi?

Autorka skrzywiła się.

- Musiałeś akurat o tym? – jęknęła, a chłopak zaśmiał się i w śmieszny sposób poruszył brwiami. Ayanami westchnęła. – Nie wiem, mam dopiero trzy strony.

- Ja tym jestem za tym, żeby był – rzekł czarnowłosy. – Lubię eksperymenty i blond włosy – powiedział, a potem przeciągnął się ostentacyjnie i położył rękę na ramionach Mei. A strąciła ją dość agresywnie, a Shan odsunął się od niej, spojrzał na Mintao, a potem potrząsnął głową i cokolwiek zamierzał, zrezygnował z tego. – Dobra, co tu jeszcze miało być… Pałac Możliwości to będzie w pewnym sensie o mnie, jak mi obiecałaś?

- Głównie o tobie – przytaknęła autorka. – I o Naruto. I dokładnie w tej kolejności. Poza tym w tym opowiadaniu będzie więcej z fantastyki, która tak kocham. Jestem wielką fanką HP…

- EKHM! – chrząknął głośno chłopak. – O mnie rozmawiamy – przypomniał jej. Ayanami wywróciła oczami.

- Tak, tak, zadawaj te pytania – powiedziała z rezygnacją. Chłopak znów się uśmiechnął i zaraz mu wybaczyła jego zachowanie. Ci Uchiha to jednak mieli coś w sobie…

- Dobra. To może coś o tej klątwie, która wisi nade mną od prologu? Kiedy ja się w ogóle dowiem, że coś takiego mnie dotyczy?

- A kto powiedział, że się w ogóle dowiesz? – odparła ayanami.

- A mam to z ciebie wyciągnąć?

- A myślisz, że ci się uda?

- A w ten sposób to czytelnicy niczego się nie dowiedzą – wtrąciła się Mei. Shan i ayanami natychmiast się zreflektowali.

- No dobra, to kiedy się wszystko wyjaśni? – zapytał zrezygnowany Uchiha. Chyba postanowił odbębnić swoją pracę i dokończyć ciastka.

- Pod koniec opowiadania – powiedziała autorka.

- Będę tym złym? – ucieszył się Shan.

- To pytanie za wiele zdradza – odrzekła ayanami, a chłopak zachichotał.

- Będę zajebistym złym charakterem. Będę łamał jeszcze więcej dziewiczych serc…

- Marz sobie dalej – odpowiedziała ayanami, a chłopak zmarszczył brwi. – To ode mnie zależy, co będziesz łamał, a czego nie. I jeśli chcę, to…

- Ty już mnie tu nie szantażuj – przerwał jej czarnowłosy, grożąc jej palcem. – To dzięki mnie ktoś w ogóle to wszystko czyta. Gdyby nie ja, to opowiadanie wcale by takie dobre nie było…

- Nie za wysoko się cenisz? – zapytał Mintao, a Shan prychnął.

- Jasne, że nie! – odparł Uchiha. – Jestem w końcu Uchiha, jestem tym najważniejszym. Gdyby nie ja, to wcale nie byłoby tak fajnie!

- A ja to niby czym jestem? – zapytała zdumiona autorka.

- Oczywiście dodatkiem do mojej wspaniałości – odparł chłopak, kiwając głową. Teraz to nawet Mei spojrzała na niego zdumiona. – Ty po prostu, droga ayanami, odwalasz brudną robotę. Wszystko i tak zawsze jest w moich rękach, to taka ciężka praca – westchnął, teatralnie ocierając czoło. Ayanami i rodzeństwo Uzumakich wymienili spojrzenia.

- Shan, ty głąbie, to wywiad z ayanami! – zawołała oburzona Mei.

- No i co z tego? Sama jest sobie winna, to ona powiedziała, że nie jest nikim ciekawym! – zawołał chłopak, wskazując autorkę ręką. Ta uniosła brwi najwyżej, jak umiała.

- Nie jestem? A ja myślałam, że…

- Ale może byś okazał trochę szacunku, ta dziewczyna może ci w następnej notce urwać głowę! – zawołała Mei, totalnie zagłuszając ayanami.

- Nie urwie głowy komuś, kto ma taką przewagę w ankiecie! – zawołał Shan, a potem z obawą spojrzał na autorkę. – Prawda?

- No nie wiem – odezwała się ayanami. – Wielcy bohaterowie to giną za swoje przekonania.

Shanowi opadła szczęka, a Mei i Minato zaczęli się śmiać. Blondyn poklepał przyjaciela po plecach.

- Spokojnie, wcale nie ma takiego zamiaru, w końcu masz przewagę w ankiecie – powiedział uspokajająco, a Shan odetchnął głośno. – Niestety jednak, straciłeś swoją szansę.

- Co? To już koniec?! – zawołał Shan, a Mei i Mintao przytaknęli. – A-ale jak to?

- Kończy się strona – powiedziała Mei, spoglądając na autorkę, a ta uśmiechnęła się do niej. Mei i Mintao podnieśli się z miejsc i to samo zrobiła ayanami. We trójkę spojrzeli na Shana, a ten wywrócił oczami i podniósł się niechętnie. We trójkę wymienili z autorką uściski dłoni.

- To była przyjemność, porozmawiać z tobą – powiedział Mintao do ayanami.

- Ty już się nie podlizuj – rzekł Shan, również ściskając dłoń autorki. – Ona i tak mnie lubi najbardziej.

- Ja nikogo nie lubię najbardziej, Shan – obroniła się rudowłosa, wymieniając uścisk z Mei. – Ja was wszystkich lubię tak samo.

- Aha, gdybyś mnie nie lubiła, to byłbym takim samym frajerem jak niektórzy – powiedział kąśliwie Shan, niewinnymi oczkami spoglądając na Mintao. Ten zignorował go.

- Dobranoc, ayanami – rzekł i scena się skończyła.